Vernietigt China het vredige Tibet vanwege minderwaardigheidscomplex?

In 2009 wilde ik naar Tibet gaan. Ik had me er een beetje in verdiept wat er gaande was. Al gauw kom je dan bij de relatie met China, een land dat me nooit heeft aangetrokken. Massaal, groot, veel te veel mensen en ze willen duidelijk de wereld veroveren. Dat veroveren van de wereld proberen ze niet op een lovenswaardige manier te bereiken. Het ziet er steeds weer listig uit. Als ik het over ‘ze’ heb, heb ik het niet over het gewone volk, maar degenen die het land regeren. Zij proberen door intimidatie en als het erop aan komt met gevangenschap en marteling stukje bij beetje de wereld te veroveren. Dit soort gedrag van China, is dat geen uiting van een minderwaardigheidscomplex, in dit geval ten opzichte van Tibet?

Nu vele jaren later, zijn mijn oren weer gespitst als het over China gaat. Het onderdrukken van mensen gaat maar door. Te beginnen bij de aan China-gerelateeerde bevolking. Hiervan zijn de Oeigoeren de laatste tijd veel in het nieuws geweest, omdat een groot deel opgesloten is in ‘heropvoedingskampen’ . Hier worden de gruwelijkste mensenrechtenschendingen gepleegd. Ook in Tibet gebeuren er gruwelijke dingen waarbij vele, zo niet alle, mensenrechten worden geschonden…

Veiligheid voor alles, dus ik koos niet voor Tibet

Waargebeurde verhalen, vooral gebaseerd op het herstel van mensenrechten zoals ras of huidskleur, zijn verhalen die mij erg inspireren. We zijn hier toch met elkaar op de wereld om de wereld en elkaar te koesteren? We leven toch met z’n allen op deze planeet? Hoezo heeft de één meer recht dan de ander?

De situatie in Tibet is zo’n verhaal. Ik zie de afgelopen tijd veel in het nieuws over China of Tibet. Bijvoorbeeld op 19 juni bij Nieuwsuur en op 5 december 2021 bij de VPRO die de documentaire ‘Bang voor Beijing‘ uitzond waarbij de situatie in Xinjiang goed in beeld wordt gebracht.

Tibet of Kenia?

In 2009 was ik bezig met uitzoeken naar welk land ik zou gaan om iets te betekenen voor dat land. De twee landen waar ik na veel uitzoekwerk uiteindelijk tussen koos waren Tibet en Kenia. Het is uiteindelijk Kenia geworden, omdat Tibet op de eerste plaats heel erg duur was om naartoe te vliegen (zo’n 6x zo duur dan vliegen naar Kenia). Daarnaast had ik gelezen hoe de Tibetanen onderdrukt worden door China. Ik las dat ze vaak opgepakt of gemarteld werden (en nog steeds worden). Maar ook als buitenstaander ben je de ‘sjors’ als er gemerkt wordt door een Chinese ‘beveiliger van Tibet’ dat je voor Tibet opkomt.

Aangezien ik niet tegen onrecht kan en zeker niet tegen onderdrukking waarbij marteling en opsluiting gebruikt wordt, leek het me voor mijn eigen veiligheid beter om voor Kenia te kiezen. Ik weet namelijk zeker dat ik voor de Tibetanen zichtbaar op zou zijn gekomen. Tibet is mij wel altijd blijven boeien. Om er toch iets voor te betekenen, ben ik lid geworden van een internationale organisatie die voor de rechten van Tibet opkomt. In elk geval veilig! Dat ik uitendelijk na zou denken over de vraag of China een minderwaardigheidscomplex heeft ten op zicht van Tibet, had ik in 2009 nog niet bedacht.

Opkomen voor mensenrechten

Als ik andere mensen zie opkomen voor mensenrechten, dan sta ik 100% achter ze. Het gaat altijd over het afnemen van iemands vrijheid door het uitoefenen van bepaalde macht. Zinloze macht. Misbruikte macht. Iemand met macht, kan zijn macht nu eenmaal misbruiken. Zeker als er allemaal plannetjes achter zitten die met meerdere mensen zijn gesmeed. Om tegen dat soort macht in te gaan, is veel moed nodig. Je moet het ware verhaal naar buiten zien te brengen, zodat anderen zien dat het verhaal, wat de machthebber heeft bedacht, onderuit wordt gehaald. Vaak is dit wel met gevaar voor eigen leven. Maar alleen op deze manier is er kans op herstel van mensenrechten . In dit geval de mensenrechten van Tibet.

Stukje geschiedenis Tibet

De relatie China-Tibet is altijd een ingewikkelde en vijandige geweest. Zelfs nadat China de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens heeft ondertekend.

Universele Verklaring van de Rechten van de Mens

In 1948 heeft China de Universele Verklarinig van de Rechten van de Mens ondertekend. Een verklaring waaruit onder andere het anti-martelverdrag uit voortvloeit en het anti-discriminatieverdrag. Toch is Tibet de minst vrije regio ter wereld op Syrië na. De dader is China die extreem vrijheidsbeperkende maatregelen oplegt. Het gaat heel ver terug in de geschiedenis (ongeveer de 7de eeuw) dat China en Tibet al met elkaar aan het strijden zijn om het Tibetaanse land en bestuur. Dan was het weer dat China het voor het zeggen had. Vervolgens gooide Tibet China er weer uit. Dan was het Chinees grondgebied, maar mocht Tibet het besturen. Vervolgens werd er weer een overeenkomst ondertekend en weer teruggedraaid. Dit geduw en getrek is regelmatig gebeurd. Ook de Britten hebben meerdere malen een rol gespeeld in de verschillende opstanden.

De verrader van Tibet

In mei 1951 werd een overeenkomst ondertekend (17-punten akkoord) met en zogenaamd door Tibet. In de overeenkomst stond dat Tibet meer autonomie en religieuze vrijheid zou krijgen. Daartegenover stond de slinkse bedoeling van China dat ze heel Tibet onder controle zouden krijgen. De overeenkomst was nooit met goedkeuren ondertekend door Tibet, maar was onder druk van China ondertekend door een Tibetaanse legercommandant en politicus in Tibet: Ngabo Ngawang Jigme.

Deze Tibetaanse man begon zijn carrière in de Tibetaanse regering. Echter na de invasie van Tibet in 1950 zag hij kansen in de Communistische Partij van China. De Tibetanen konden daardoor niet meer van hem op aan. Hij wordt daarom ook wel de ‘verrader van Tibet genoemd’. Later wierp hij zich op als bemiddelaar tussen China en Tibet, maar hij was niet gerechtigd om voor Tibet te tekenen. Tot op de dag van vandaag wordt daarom verklaard door de Dalai Lama dat Tibet het akkoord nooit heeft ondertekend.

Vlucht van de Dalai Lama en verwerping akkoord met China

Tibetanen worden opgesloten en gemarteld

Het is heel mooi wat de Dalai Lama wil: geen geweld, maar een vredige oplossing. Dit heeft niet geleid tot de wens van de Tibetaan: een vrij Tibet, weg onder het juk van China. Sinds de invasie van China in 1951 worden de Tibetanen op zo goed als alle punten van een eigen en vrij leven onderdrukt:

Vele Tibetanen hebben het leven moeten laten door de martelingen sinds 1959. Daarnaast hebben vele Tibetanen zichzelf in brand gezet om op die manier duidelijk te maken hoe ernstig de Chinese onderdrukkking is. Wordt het geen tijd dat China dit minderwaardigheidscomplex ten opzichte van onder andere Tibet onder ogen ziet?

Hoezo minderwaardigheidscomplex?

Als je China als een persoon zou zien, zie je hier gelijkenissen met iemand die gebukt gaat onder een meerderwaardigheidscomplex. In dit geval als voorbeeld de persoon China ten opzichte van Tibet. Maar iemand met een minderwaardigheidscomplex heeft dat niet alleen ten opzicht van één persoon. Ook dat zie je in China: ten opzichte van vele landen. Daar is natuurlijk heel veel over te zeggen, wat ik niet allemaal uiteen kan zetten in één artikel. Daarom hierbij kort wat toelichting over soorten gedrag en de mogelijke drijfveer.

Gedrag – de ander neerhalen

Wanneer iemand zich minderwaardig voelt ten opzichte van anderen, is één van de manieren van gedrag de ander neer te halen. Op die manier voelt degene met het minderwaardige gevoel zich zogenaamd meer waard. Dat is natuurlijk feitelijk niet het geval. Het probleem is dat de ‘dader’ dat niet inziet. Het kan gevoelsmatig zo ver gaan dat degene met het minderwaardigheidsgevoel de ander als het ware vernietigt. Dit komt voor in allerlei soorten destructieve relaties en zijn erg gevaarlijk op mentaal en fysiek gebied.

Gedrag – domineren

Een ander gedrag is het domineren. Hoe dominanter iemand zich gedraagt, hoe minder kans er is dat er tegen die persoon wordt ingegaan. Dat is ook vaak de bedoeling van degene met het dominante gedrag. Hij/zij kan niet omgaan met weerstand en wil dus gewoon zijn/haar zin krijgen. Je zou kunnen zeggen dat geldingsdrang hier een grote rol speelt.

Dit soort gedrag kan doorsijpelen in een hele groep of zelfs een heel land, zoals China. China staat op het punt de wereld te veroveren. Het maakt niet uit waar je bent, overal kom je producten van China tegen. Of het nou om digitale apparatuur gaat, kleding, het aanleggen van wegen of om voedsel. Altijd is China er weer. Hoe vaak hoor je iemand er een grapje over maken: “Made in China?” Toch wil China altijd meer. En meer. En meer… De manier waarop is dominant en met weinig respect voor de ander. Soort van narcistisch gedrag.

Communisme

‘Dominant en met weinig respect’ zijn onder andere kenmerken van het communisme waarop China zijn land regeert. Mensenrechten in en door China worden op veel manieren geschonden met als doel kwaadschiks te bereiken wat ze willen. Een mens wil van nature vooral ‘vredig’ kunnen leven. Het gedrag van China staat daar haaks op. Dat er dus ergens diep in de wortels iets niet goed zit, onthult dit gedrag: doen alsof je de beste bent en daarbij letterlijk over lijken gaan. Het lijkt dus sterk erop dat China een minderwaardigheidscomplex heeft ten opzichte van Tibet.

Drijfveer

Maar wat is de drijfveer hierachter? Een destructieve drijfveer. Een drijfveer die van keizer op keizer is overgegaan. Bij de verandering van keizerrijk tot volksrepubliek (1 oktober 1949) is deze overgegaan naar de president. Zo machtig en krachtig is de geschiedenis en herhaalt deze zich van generatie op generatie. De vraag is of er een ‘therapie’ is die dit kan doorbreken. Deze therapie zou zich moeten laten zien in de gedaante van een mens. Bijvoorbeeld de volgende president die met macht en moed durft op te komen voor mensenrechten en niet voor vernietigende geldingsdrang.

Ook de rest van de wereld kan deze onderdrukking en indoctrinatie de kop indrukken. Toch lijkt dit een gevoelige kwestie te zijn. Kijk maar eens naar de discussie die er nu speelt over de Olympische Spelen, zoals bijvoorbeeld in de Volkskrant stond van 6 december 2021. Dat zou een goed begin zijn om die te boycotten om deze neerwaartse spiraal te doorbreken. Meegaan in de geldingsdrag van dit grote evenement, getuigt voor wat mij betreft op goedkeuring van de praktijken van China én geen ruggegraat als land.

Waar die drijfveer ooit is ontstaan, is een interesaante om nog uit te zoeken.

‘Afhankelijkheid’ wordt gevangen door ‘narcisme’

Nederland heeft zich economisch sterk afhankelijk gemaakt van China. En met Nederland vele andere landen. Net alsof we het allemaal niet zelf kunnen. Dan zou je de vraag kunnen stellen: wie is hier nu minderwaardig? Heel de wereld weet dat China de mensenrechten schendt. Niet alleen van Tibet, maar ook van het eigen volk. En wat dacht je van Hong Kong en Taiwan?

Toch gaan we door met handel drijven met ze. Dit moet ze nog meer kracht geven, omdat ze zien dat de wereld niet zonder ze kan. Er is geen empathie vanuit China, laat staan compassie. Er wordt geregeerd vanuit het communisme, waar geen plek is voor samenwerking. Eigen gewin, ten koste van alles. De wereld van het narcisme lijkt er verdacht veel op. Iemand die zich afhankelijk opstelt, is vaak een slachtoffer van de narcist. Met mooie verhalen en beloftes laat degene die zich afhankelijk opstelt, zich leiden. Deze afhankelijke is het slachtoffer geworden en wordt gevangen met mooie verhalen. Maar er zal plots een minder mooi gedrag naar voren komen op het moment dat de ‘afhankelijke’ zijn grenzen trekt. De narcist is in deze China.

China als narcist, andere landen als de afhankelijke slachtoffers

Ondanks dat er al vele voorbeelden zijn waarbij China niet helpt, maar profiteert, trappen ontwikkelingslanden er nog steeds in. Hoe dat kan? SImpel. Daar heb je het weer: de afhankelijke en de narcist. En wat is een grote oorzaak van narcisme? Minderwaardigheid! En minderwaardigheid ontstaat door vernedering, niet gehoord worden, niet gewaardeerd zijn in het verleden. Als dat niet verwerkt wordt, is dit het resultaat.

President Xi Jinping, verpersoonlijking van de macht van China

Door het verleden van China is China gehaaid geworden. Natuurlijk niet het gehele volk, maar in elk geval degenen die het land besturen. Sinds maart 2013 is president Xi Jinping dé verpersoonlijking van de macht in China. Die positie is verstevigd toen het Chinese Volkscongres een grondwetswijzing goedkeurde: hij mag namelijk al zijn functies levenslang bekleden. Zo kan Xi mogelijk nog decennialang invulling geven aan zijn grootse plan om van China in 2050 een ‘moderne en welvarende en sterk socialistische natie’ te maken. China wil wereldheerser worden en daar zijn ze goed naar op weg…

Is Tibet nog te redden van China?

Terug naar Tibet. De vraag of Tibet nog te redden is, lijkt mij niet moeilijk te beantwoorden. Jazeker is Tibet nog te redden. Het enige wat het volk wil, is autonomie op politiek en religieus gebied waarbij de nostalgische manier van leven kan worden voortgezet. Geen moderne middelen, maar dichtbij de natuur en bij jezelf. En dat is natuurlijk mogelijk, mits de Verenigde Naties en de landen die zogenaamd afhankelijk zijn, hun grenzen trekken en vertrouwen op eigen mogelijkheden. Zolang dat niet gebeurt, zal Tibet onder druk blijven staan, zullen vele zelfverbrandingen op straat blijven gebeuren en zullen duizenden mensen gemarteld blijven worden. Niet alleen door China, maar indirect door alle andere landen die zich laten gebruiken door China’s minderwaardigheidscomplexmechanisme…

En ik? Ik blijf Tibet financieel steunen via één van de organisaties die voor de rechten van Tibet vecht: International Campaign for Tibet.