Ierland! Ik heb er zulke goede herinneringen aan. Al jaren en jaren gaat het door mijn hoofd: ik wil een keer terug naar Ierland! Ik ben er 4x geweest en de laatste keer was 1996. Steekwoorden voor dit land voor mijn persoonlijk zijn: gemoedelijk, veel, heel veel natuur, ouderwets in de zin van nostalgisch, live akoestische muziek, geweldige dans en een heel leuk Engels accent. Oja, en natuurlijk Guinness! Whiskey ook natuurlijk maar daar hou ik helemaaaaaaaal niet van!
Nu 29 september 2022 zit ik in Killarney en daar blijf 8 dagen in totaal en daarnaast reis ik nog 2 dagen: eentje om in Killarney te komen en eentje om weer terug in Empel te komen. Deze 8-10 dagen wil ik graag beschrijven zoals ik gewend ben mijn reisverhalen te schrijven over Kenia: meeslepend! Te beginnen bij de reis tijdens de dramatische verhalen rondom Schiphol na COVID-19.
Knoop doorgehakt en eindelijk naar Ierland!
Ik had al eerder wat geschreven over Ierland in mijn artikel ‘Eerste reis op weg naar wijsheid‘, maar nu wil ik toch echt mijn ervaringen en avonturen beschrijven. Enkele dagen geleden na heel veel, heel veel, heel veel nadenken de knoop eindelijk doorgehakt: boeken via Ryanair naar Dublin! Na sinds 2009 alleen maar bezig te zijn met mijn stichting Kumbatio, wat regelmatig veel stress oplevert, toch maar eens mezelf enigszins gedwongen iets te doen wat ik gewoon leuk vind. Zonder mezelf schuldgevoel aan te praten, maar te zien als onderdeel van mijn eigen leven.
Ik had al in augustus willen gaan, maar door de sponsoractiviteit Walk with Kumbatio, heb ik het uitgesteld. Het is weliswaar herfst waarin de regen zich heel graag laat zien, maar toch geloof ik erin dat het me goed doet eens alleen dingen te doen die ik gewoon leuk vind. Mogelijk geeft me dat weer andere inzichten…
Dus boeken, rugzak inpakken en gaan! Ik wil wandelen, fietsen, experimenteren met mijn spiegelreflexcamera, Ierse dans doen, Guinness drinken, zingen en wat tourtjes maken door de Ring van Kerry, het mooiste natuurgebied van Ierland.
Op tijd op Schiphol? Deze keer wel!
Woensdag 28 september 14.10u zou het vliegtuig vertrekken. Aangeraden wordt om zeer op tijd te komen. Daar ben ik helemaal niet van. Ik kom meestal op het nippertje aan. Vlieg door de check-in, bagage afgeven, naar de gate en dan nog een kwartier wachten en dan het vliegtuig in.
Nu ben ik om 10.00u richting de parkeerplaats van mijn auto gegaan in Mijdrecht om uiterlijk 11.45u op Schiphol te zijn gebracht door de eigenaresse van die Schiphol-parkeerplaats. Kijk, nu was ik een keer op tijd, er stonden geen rijen buiten, zoals regelmatig in het nieuws wordt gezegd, dus ik kon gelijk met mijn 16 kilo gewicht rugzak op mijn rug en mijn kleine rugzak van zo’n 8-9 kilo op mijn borst naar binnen. Aangekomen bij de balie stonden maar zo’n 10 mensen voor mij. Dus eitje!
Ik was uitermate goed voorbereid op de vaak belachelijke controle van Ryanair op je handbagage-afmetingen, maar dit klopt toch niet helemaal. Tenminste niet bij mij…
Rijen op Schiphol?
Na zo’n 15-20 minuten in de rij te hebben gestaan, ging ik dan door naar gates H. Nou, lopen maar dan… Oh… oh-oh… Ze hebben een nieuwe rij georganiseerd voordat je de trappen naar de volgende hal mag gaan. Weer allemaal van die slingerpaadjes gemaakt door die afzetlinten, zeg maar en dan om de ongeveer 10 minuten mogen er zo’n 40 mensen door. Ok. Daar gaan we dan. We gaan het allemaal meemaken wat er in het nieuws wordt gezegd. Tenminste, het nieuwe Schiphol-systeem dan.
Bij het naar boven gaan, kwam je in een aardige security-rij te staan met het bordje 30-35 minuten wachten. Valt alles mee in vergelijking met de 4 uur wachttijden die je op het nieuws hoort van anderen. Waarschijnlijk ook wel omdat dit een korte vlucht is en geen internationale vlucht buiten Europa.
Keep your bottles in your bag!
Vervolgens zag ik allemaal borden staan met “Keep your bottles in your bag” en “Keep your laptop in your back”. Hm… dat is apart, ik was zo vaak geïrriteerd van het eruit halen van je laptop of het moeten weggooien van je drinken en nu moet je het zelfs gewoon in je tas houden… Hm.. ok.
Ik kwam ondertussen met een vrouw achter me in gesprek en die legde me uit dat het allemaal veranderd is. Ze gaat regelmatig naar Londen en weet dus hoe het nu allemaal werkt. Ik heb al 3 jaar niet gevlogen, dus wist van niets.
We hebben inderdaad zo’n 35 minuten in de rij gestaan en kwamen toen bij de handbagage en lichaamscontrole. Schoenen moet je wel nog eventueel uit doen en riemen met een grote gesp. Ze hebben inmiddels een geniaal systeem bedacht: zodra je aan de beurt komt voor het pakken van een bak om je spullen in te doen, scant het systeem welke plek vrij is om een bak te pakken en geeft het nummer van die plek. Er zijn 5 plekken, dus je ziet op het computerscherm waar je voor staat één van die nummers verschijnen. Daar moet je dan heen. Echt, je moet het zien. Geniaal! Ze hebben dus niet stilgezeten in die jaren!
Als je hier doorheen bent, heb je het ergste gehad. Vervolgens moet je door de paspoortcontrole wat misschien zo’n 10 minuten duurt. Ook weer grotendeels door een do-it-yourself scan. Maar dat is iets wat al zo’n jaar of 4 bestaat op Schiphol. Daarna zit je in achter de gate en kan je rustig aan doen als je nog tijd genoeg over hebt en niet te ver hoeft te lopen naar je gate. Ik had nog een uur over en had dus een uur erover gedaan om hier te komen.
Viel niet tegen!
Maar dan…
Ryanair, gaan we nog?
Ik had nog tijd genoeg over om even naar de wc te gaan, nog een flesje coca-cola te kopen en nog even wat te WhatsAppen en een mailtje te sturen. Het gatenummer stond nog niet op het bord, dus echt nog ruim op tijd. Het was inmiddels 13.20u en om 14.10u zou het vliegtuig dus vertrekken. Meer en meer passagiers verzamelden zich in de gang van alle gates H. Sommigen snapten er niets van dat er geen duidelijkheid was waar het vliegtuig naar Dublin zou komen te staan.
Rond 13.50u kwam het vliegtuig aan, was de gate dus bekend, stapten er mensen uit en werd de bagage uitgeladen. Het werd 14.00u… De piloot of co-piloot was er inmiddels ook. Het werd 14.15 uur… Te laat dus… Het werd 14.20… 14.25… Vervolgens mochten we allemaal naar de verzamelruimte beneden plaatsnemen… De afmetingen van de handbagage… weet je nog… Wanneer worden deze nou gecontroleerd? ‘Yes, people, you can go to the airplane!’ Dus… daar gingen we… ik moest met de vliegtuigtrap achterin stappen, want mijn zitplaats was dichterbij de achterdeur dan de voordeur. Het was een Boeing 737 en die zat echt helemaal vol!
Strakke planning
Het was inmiddels 14.45u… Nu werd het wel heel spannend, want ik had een busticket in Dublin geboekt naar het treinstation Heuston om van daaruit naar Killarney te gaan. En… dat was vrij strak gepland. Als alles goed zou gaan steeds een uurtje ruimte tussen het landen van het vliegtuig en het pakken van de bus en daarna tussen de bus en de trein… Maar als nadat ik goed op tijd was, Ryanair nu te laat is, wordt het een zeer krappe bedoeling! Back to the old days, zou ik maar zeggen! Tijd is altijd wel een dingetje geweest voor mij. Ook al lag het niet aan mij… Soms dan. Zoals in dit geval…
Faster, people!
Om 14.55u gingen we eindelijk taxiën naar de startbaan… Maar ja, dit werd eigenlijk niet meer te doen voor mij… Ik merkte toen ik in het vliegtuig zat en even lekker rustig aan kon doen, dat ik wel moe was. Ik viel zowat in slaap, maar heb nog wel aardig wat foto’s en video’s gemaakt van het opstijgen en landen. De vlucht ging behoorlijk snel, vond ik. Er staat 1,5 uur voor, maar dit is dus inclusief de aankomst bij de gate.
Nu maar hopen dat mijn bagage op de band is gekomen. Ik zag vanuit het vliegtuig dat mijn bagage werd uitgeladen, dus dat is een pluspunt. Na het uitstappen, merk je gelijk dat je in Ierland bent door de Ierse taal: Gaelic. Overal staat deze taal bovenaan met de Engelse vertaling eronder. Eerst nog door de paspoortcontrole. Tjeeeee, voor de eerste keer heb ik iemand zien staan in de functie van ‘opjager’. “Keep moving people, come on, faster, faster, keep moving!” al zwaaiende met z’n armen. Het enige waar me dit aan doet herinneren is… Kenia! Daar doen ze dat in het verkeer dat vaak alleen hebben ze niet door dat er weinig te ‘moven’ is.
Gauw de rugzak van de bagageband en gaan
Hier schoot de rij naar de paspoortcontrole behoorlijk op. Daarna heb ik nog gauw wat foto’s gemaakt en ben ik gauw naar de bagageband gegaan. Ik zag mijn rugzak meteen, greep ‘m van de band, gooide ‘m op mijn rug en snelde naar de bus die ik gereserveerd had. Ik was 6 minuten voor tijd… Het ticket was wel 12 uur geldig, maar als ik deze bus niet zou hebben, zou ik sowieso een andere trein moeten pakken. Dat gereserveerde ticket zou ik wel kwijt zijn als ik die niet haalde…
Bij aankomst met de bus, merkte de vrouw die mijn kaartje controleerde dat ik enigszins gestresst was en zei ze met haar leuke Ierse accent: “Take it easy, take it easy, time enough. You ticket is ok, just put your luggage in the trunk of the bus and you can hop in.” Daar zat ik dan, strak de klok in de gaten te houden. Om 16.05 was de vertrektijd. En… de bus vertrok stipt op tijd! De trein zou vertrekken om 17.05u en de rit kostte ongeveer 50 minuten tijd… Vervolgens moest ik eerst op het station een ticketmachine zien te vinden waar ik mijn reservering kon laten printen…
Nu echt rennen!!
We moesten dwars door Dublin, dus stoplicht na stoplicht en zo’n 6 bushaltes moesten we bij stoppen… Vervolgens wist iemand niet op hij zijn halte gemist had. Hij sprak geen goed Engels en de buschauffeur nam de tijd het ‘m uit te leggen. De minuten tikten weg… Nog maar zo’n 1o minuten voor mijn trein vertrok. “Heuston Trainstation”, riep de buschauffeur om. Ik snelde naar buiten, pakte mijn rugzak uit de bagageruimte, gooide ‘m op mijn rug, mijn kleine rugzak half op mijn borst en liep de grote hal in. Overal was eten en drinken te krijgen, ik keek vanuit de hal de rails op waar veel mensen stonden te wachten onder het electronische vertrekbord.
Het was 16.58u…. Nog 7 minuten. “Honger! Ticket kwijt? Printen? Eten, drinken kopen? Beslissen! Nu!” Ticketmachine gevonden. Reserveringsnummer intikken, hupsa! Daar is het kaartje. Gauw een flesje coca-cola gekocht en van die Engels verpakte boterhammen/sandwiches gekocht met ei en mayonaise-beleg. Prima, hop afrekenen met bankpas en rennen!!! Rennen! Nog 3 minuten! Tjezus, die rugzak op mijn rugzak, die rugzak op mijn borst, coca-cola en brood in mijn hand. Ik moet ‘m halen… Shit! Het perron is nog verder naar achter! Rennen!
Nog maar seconden!
De Ieren houden de tijd op het station goed bij tot op de seconde! Ik zag op het bord 17.04 and 42 seconds. My God! Nog maar ongeveer 30 meter… Kom op, wacht, wacht! De eerste de beste deur… En toen stapte onder begeleiding van een stationsmedewerker een zwangere vrouw uit… Pompidom… Pffff, zodra zij eruit was, stapte ik in… Maar je kaartje gaat op naam en stoelnummer… Welke wagon zit ik? Wat is mijn zitnummer? Op het kaartje kijken B37. Ok. Rustig rondkijken… Ah, ik zit toevallig in wagong B! Pfff, eindelijk een beetje geluk. Nu mijn stoel zoeken.
Daar ging ik dan met mijn grote rugzak waarvan mijn lendeflappen om de rugzak goed mee vast te zetten op je heupen lekker tegen mensen flapten tegen de mensen die zaten. “Oh, sorry, sorry.” Maar gelukkig reageerden de mensen met een glimlach. Nummer 37, Yvette Boltze! He, he, ik ben er! Waar moet ik mijn rugzak doen? Te groot om bovenop de bagagedrager te leggen. “You need to put it at the beginning of the carriage”, zei de man die tegenover me zat. Hm, ok, moet ik weer terug. Shit. Nou ja. Ik weer terug. Op de bagagerekken gelegd en weer terug naar mijn stoel.
Eindelijk, eindelijk 3,5 uur rust. De mensen om mij heen reageerden allemaal van: “Now you can relax.” “Yes, yes, finally.” Het kostte me nog wat tijd om echt te installeren. Kleine rugzak, mijn brood, coca-cola, smartphone in de oplader bij mijn stoel, jas uit, want ik had het me een partijtje warm! Pffff!
What made you so late?
“What made you be so late?”, vroeg de man tegenover me. Ik legde hem het hele verhaal uit en hij kon zich goed in me verplaatsen. Het werd gezellig kletsen met hem en zijn vrouw en het bekijken van het landschap. Het was zonnig weer gelukkig, dus ik kon nog wat foto’s proberen te maken door de ramen van de trein. Alhoewel dat wel wat lastig is.
Ik heb nog wat gelezen in het boek van Mary Angelou “I know why the caged bird sings”, de vrouw tegenover mij deelde nog wat Werther’s snoepjes aan me uit, we hebben met z’n drieën nog veel gekletst over de situatie van de wereld en de effecten op Ierland daarvan. Verder nog over de omgeving van Killarney en nog wat anekdotes uit hun leven en zo vloog de treinreis voorbij. Op het eind nog even elkaar voorgesteld: Gary and Mandy.
“Have a good life and really nice meeting you!”, sloot ik mijn reis met ze af. Het waren echt leuke mensen.
En nu het laatste stukje: Killarney train station naar het Black Sheep Hostel. Dit was zo’n 15 minuten lopen. Lopen? Ja, hoppa, een beetje vetverbranden en sportief bezig zijn… ja, ik was moe, heel erg moe…
The Black Sheep Hostel Killarney
Mijn benen waren op, maar dat laatste kwartiertje wilde ik wel erbij doen. Ik kon wel een taxi bestellen, maar kom, eventjes nog. Rugzak van 16 kilo op mijn rug, kleine rugzak van 8-9 kilo op mijn borst, Google Maps aan en lopen maar!
Oh, verrek, het verkeer rijdt links! Even opletten!
Ik moest het centrum door en yes, live muziek op straat! Het begint al goed! Dat accent, geweldig! De zanger zag mij ook aanlopen en stilstaan en maakte gelijk een grappige opmerking naar me. Geen idee wat, maar anderen moesten lachen. Ik kon natuurlijk niet lang blijven staan, dus na een paar minuten ben ik doorgelopen.
Ik moet wel zeggen dat ik erg veel moeite had met doorlopen. Mijn voeten deden ook pijn van het gewicht en ik was gewoon zo moe. Daar zag ik het bordje “Black Sheep Hostel“. Nog zo’n 100 meter. Man, man, man. Ik had het gered! Op tijd! Om 21.00u ging het hostel dicht en het was 20.40u toen ik binnenliep.
Eerst had ik twee nachten geen bed, een dag voor vertrek heb ik er nog mooi eentje bij kunnen boeken, dus ik kwam nog 1 nacht te kort. Bij de receptie aangekomen, werd die laatste nacht toch nog geregeld. Dus ik blijf 9 nachten in dit hostel waarbij ik van allerlei uitstapjes doe. Er kwam zoveel informatie over me heen dat ik nu echt niet meer kon laten doordringen van moeheid. Iets met ontbijttijd, huishonden, blaffen, sleutels, bagageruimte, achtertuin, lounge…. Nou ja, het maakte niet uit.
Ik moest 2 verdiepingen op om het hostel te zien en mijn kamer. Ik kreeg de kamer ‘India’. De leuke Indiase muurschilderingen en Tibetvlaggetjes kon ik nog net in me opnemen. Ik dacht dat ik neerstortte van moeheid. Pfff, wat was ik blij toen ik mijn bed had gezien… Wel op het bovenste bed van de hoogslaper met een ‘leuk’ (niet dus) trappetje… Goed voor mijn hoogtevrees. Ik kreeg de sleutels, rekende af en het Ierland-avontuur is nu echt begonnen.
Toch nog even naar buiten
Even nog kijken welke mensen ik zoal zou tegenkomen nog deze avond en of de sfeer van het hostel een beetje klopte met hetgeen op de website te zien was. Het bleek dat alles kleiner was, zoals zo vaak met foto’s op een website, maar wel een gezellige eco-friendly sfeer, zoals ze zichzelf ook promoten. Shit, ik had nog helemaal niets gegeten op die 2 boterhammen na! Het was verder toch bijzonder rustig met mensen. Degenen die ik zag, zaten op hun smartphone of laptop. Beetje jammer. Ik ging toch maar naar buiten om te kijken of ik nog ergens wat eten en drinken kon scoren. Ik vond nog een avondwinkel en kocht noodles waar je alleen maar kokend water op hoeft te doen en nog een jus d’orange. Zo, toch nog wat eten.
Om 22.30u ging ik toch maar eens lekker een douche nemen om vervolgens naar bed te gaan. In Ierland is het één uur vroeger, dus het is stiekem toch alweer rond 24.00u toen ik op bed lag. En… ik maakte me al die tijd zorgen om mijn gesnurk, maar het bleek gelukkig al snel dat op een kamer van 8 met meiden en jongens ik niet de enige ben. Moe, maar voldaan viel ik in slaap achter mijn gordijntje die elk bed had als een soort mini knus kamertje omgeven met hout en die gordijntjes.
Na ongeveer een uur werd ik wakker gemaakt door mijn telefoonvibratie die reageerde op gesnurk. Eigenlijk voor mij. Maar al gauw bleek dat deze ook op anderen reageerde. Dus uit dat ding om vervolgens een prima verdere nacht te hebben. Tot morgen Ierland!
Enne…. Ik zie het al, ik schrijf weer als gewoonlijk: veel… heel veel!