Na een wat stroeve ochtend bij het maken van een plan voor de dag, is het spontaan hop-on hop-off met de bus geworden na een heerlijke nacht in mijn kamer ‘India’. Het is een kamer voor 8 personen, maar volgens mij had ik dat al verteld?
Na het opstaan, ochtendritueel en aankleden, loop ik de laminaten-kraak-vloer over naar de met bordeaux-rood bedekte vloer in de gang de trappen af. Onderweg kom ik de 3 hondjes tegen die echt totaal niet meer op- of omkijken naar mensen die aan ze voorbij lopen. Hun mandjes in de vorm van een koffer en een andere mand staan op het plateau tussen de begane grond en de eerste verdieping. De receptie kan zo altijd een oogje in het zeil houden op ze. Nou, wie zou ik tegenkomen deze ochtend? Het is regenachtig, zoals gisteren al gedacht. Dus ook de vraag “Wat ga ik vandaag doen?” is iets waar ik me deze ochtend mee bezig ga houden.
Stevig ontbijt en van Australië naar buiten
Ik loop de keuken in, pak een mok, bord en bestek en schenk heet water in van de klaargezette grote heetwaterhouder. Ik loop door naar de eet-/lees-/hangruimte en daar zie ik Tobias met zijn geliefde Sophia met wie hij ongeveer een half jaar geleden getrouwd is. “Good morning!”, zeggen we tegen elkaar en ik zet mijn mok naast ze neer om met mijn bord brood te pakken, een kom yoghurt met Chocolate Loops te pakken en jus d’orange in te schenken.
We kletsen wat en één van de eerste vragen die je elkaar stelt in de ochtend is “What are your plans for today?”. Maar aangezien het regende wist niemand het echt. Bovendien hadden Tobias en Sophia, maar tot ongeveer 15.30u de tijd, want ze vertrokken vandaag naar Dublin. Ook anderen die aan het ontbijten waren, wisten nog niet waar ze heengingen. Nadat ik mijn ontbijt op had en mijn bord, mok en bestek had afgewassen, ben ik terug gegaan naar mijn kamer, want ik moest verhuizen naar Australië. Ik bedoel, de kamer Australië dus. Alle kamers hebben een landennaam. Ik pakte in en verhuisde mijn tassen naar een kamer voor 6 personen met eigen badkamer en wc! Luxe! Nou, eens kijken of anderen al plannen hebben!
Het was inmiddels rond 11.00u en eigenlijk wist nog steeds niemand precies wat die ging doen. Als ik hier zou blijven, zou er weinig gebeuren, dus ik besloot naar buiten te gaan. Geen idee waarheen, maar in elk geval even het centrum van Killarney in om te kijken of ik door het een of ander geïnspireerd zou worden. Hop, jas en tas met fototoestel halen en gaan!
Hop-on, hop off!
Tja, die regen was verwacht en ik had me er volledig op voorbereid. Ik had verschillende truien bij me, genoeg t-shirts met lange en korte mouwen, bergschoenen, gewone schoenen en soort van sportieve schoenen, dus moet goed komen. Het centrum is klein, maar best gezellig. Na een minuut of 5 kwam ik het bordje ‘Tourist Office’ uit. Aha! Daar moet ik toch wel wat inspiratie op kunnen doen! Ik liep naar binnen en ben in alle rust wat rond gaan snuffelen. Heerlijk, geen haast, wat fijn!
Na ongeveer 20 minuten hoorde ik ineens mijn naam: ” Hey Yvette! Are you coming with us on the hop-on, hop off bus?” Het waren Tobias en Sophia. “Uuh, ok, ok, when?” In 8 minutes from now!” “What? Ok, I want to come, but I need some food and drink for this afternoon!” “There is supermarket Tesco, we will go to the bus and meet you there!”
Dus nu was er ineens actie. Gelukkig, er is ineens een plan! Ik liep snel naar de Tesco, kocht een flesje coca-cola en 8 chocoladebroodjes in een zak, betaalde aan de self-service en rende naar de bus. “Are you the one with 2 friends in the bus here?”, vroeg de buschauffeur. “Yes!” Ik betaalde het ticket van €15 en ging naar de bovenverdieping van de bus, terwijl de bus begon te rijden. Daar zaten Tobias en Sophia. “Yeah, you made it! We told the busdriver you would come!”
Ik had geen idee waar we precies heengingen, maar het bleek dat we eerst naar Torc Waterfall gingen en daarna naar Muckrose House. Geen idee wat dat precies is, maar gezellig, we gaan!
Torc Waterfall
Na een klein kwartiertje kwamen we bij de eerste stop aan: Torc Waterfall. De uitleg onderweg gaat vaak te snel om het Engels met het Ierse accent goed te kunnen verstaan. Dat is wel een beetje jammer. Maar ok, we begrepen in elk geval waar en hoe laat we weer konden opstappen.
We liepen over de kleine parkeerplaats richting het bos en hoorde het snelstromende riviertje van de waterval al heel goed. Het bos was werkelijk waar geweldig mooi! “It is like we are in a jungle!”, zei Tobias. Ja, echt, het is zo groen en zo volgegroeid. Dat heb ik Nederland nog nooit gezien. Ook alle bomen en takken zijn bijna helemaal met mos bedekt. Dat maakt het allemaal dus nog groener. De vele vertakkingen van bomen en de op vele plaatsen bovengrondse wortels, geven een mysterieus beeld.
We liepen via het pad naar boven toe naar de waterval. Dit is maar ongeveer 5 minuutjes lopen. Het was niet druk vanwege de regen, maar juist door de regen was de waterval waterrijker en kletterde het met wild geraas naar beneden. Natuurlijk was dit een mooie foto waard. Meer dan eentje natuurlijk!
Daarna zijn we de Cardiac Hill opgelopen: een stuk of 100 treden naar een hiketrail. Uit nieuwsgierigheid zijn we met z’n drieën naar boven gelopen, want een hike zat er zeker niet in. Ik ben er niet echt van en Sophia ook niet. Tobias wel, maar ook vanwege tekort aan tijd, gingen we dit niet doen. Dus… foto maken van het utizicht en weer alle treden naar beneden!
Muckross house of toch niet?
We besloten in plaats van op de bus te wachten een stuk te wandelen naar Muckross House. We konden ook nog naar Muckross Abey lopen, maar qua tijd werd dat lastig. Eerst maar eens naar Muckross house lopen. Dit was ongeveer 30 minuten lopen. We liepen langs een uitgestrekt gebied en zagen in de verte een meer. Eigenlijk wilden we daarheen, maar geen idee hoe. In het grasgebied waar we langslapen, zagen we herten! De hertensoorten van Killarney National Park zijn de Red deer en de Sika deer. De Red deer zijn de laatste inheemse herten van Ierland. Ik wil heel graag eens rustig zitten om deze herten te fotograferen. Eens kijken of ik er een middagje aan kan besteden…
Door het maken van foto’s onderweg hebben we ongeveer 45 minuten gewandeld naar Muckross House. We hadden vervolgens nog maar een half uur om de bus vanaf daar terug te nemen naar Killarney centrum. Tja, dan maar wat warms drinken in het restaurant hier! Een heerlijke latte (macchiatto, maar dat woord kennen ze hier niet echt) met een… uhm.. doe maar een lekker Iers gebakje met chocola en caramel. Hmmm. Ik ga hier van al het lekker genieten!
De één gaat en zo ontmoet je weer anderen
We waren rond 15.30u weer terug in ons hostel waar Tobias en Sophia nog wilden koken en eten voor ze vetrokken. “Do you want to eat with us?”, vroeg Tobias. Ach, ja, waarom ook niet? Gezellig! Ik had zelf nog wat vlees en groente in de ijskast, maar dat komt wel op later vandaag ofzo. Sophia en Tobias hadden wat haast, dus ik bood ze aan dat ze niet te denken hoefde aan de afwas. Dat zou ik dan wel doen. Daar waren ze erg blij mee. Nadat ze gekookt hadden en we zo’n 20-30 minuten gegeten hadden, moesten ze echt gaan. “Ok, come on, I will escort you to my front door, like it is my house! Hahaha!” We namen afscheid, hebben elkaars telefoonnummer en tja, dat was dan het eerste afscheid. Viel mee.
Ik liep de keuken in en ging de afwas doen. Daar kwam ik een ander Duits meisje tegen met haar vriend. We raakten in gesprek over de standaard dingen (waar kom je vandaag, wat heb je gedaan, wat ga je doen) en terwijl ik de afwas deed, gingen zij koken. Ik liep de eet-/lees-/hangruimte in en scande de andere mensen die er zaten. Mijn hoek viel op de ‘Happy corner’, een plek met bankkussens op de grond op een verhoging gemaakt van pallets. Er stonden allerlei spelletjes op de grond en er zaten 2 meiden die ik gisteren ook al gezien had. Even later kwam een jongen erbij zitten. De meiden kwamen uit Canada en de jongen uit Frankrijk. Ik werd uitgenodigd om erbij te komen zitten en zo kwamen we met z’n vieren in gesprek.
Naar de pub, Guinness time!
Na ongeveer 2 uurtjes dat Tobias en Sophia weg zijn gegaan, ben ik toch nog maar mijn vlees en groenten gaan eten. Het Duitse meisje en haar vriend zaten nog aan tafel. Ik had het met de Canadese meiden en met de Franse jongen erover gehad om naar de pub te gaan. Hij heet trouwens Simon, geen idee hoe die meiden heten. Aangezien de meiden samen met Simon die nacht ervoor heel laat thuis waren gekomen en ze morgen naar Dublin gingen, besloten ze niet weer naar de pub te gaan.
Al kletsende besloten Simon, ik, het Duitse meisje en haar vriend wel nog te gaan. Het Duitse meisje heet Hannah en haar vriend… geen idee. Haar vriend was zeker een kop groter dan haar, maar hij zei bijna niets. Met elkaar spreken we vooral Engels en als je het niet heel goed kan spreken is het vaak een drempel. Ik vind het heel leuk om te zien hoe mensen hun best doen. Ik kan me niet meer herinneren hoe het mij afging toen mijn Engels nog niet zo goed was. Het kan niet anders dan precies zo! Hahaha!
Rond een uurtje of 21.30u gingen we dan eindelijk naar de pub. We liepen een pub binnen waar het geluid eigenlijk veel te hard was. Overal zijn live bandjes wat erg leuk is, maar dit was een beetje te. Zeker omdat je je al moet concentreren op wat de ander zegt vanwege de taalbarrière. De muziek was bovendien niet echt traditioneel Iers. En dat was toch wel iets wat ik weer heel graag wilde zien. Ach ja, we hebben een pint Guinness besteld en buiten gezeten. Dat is ook frappant overigens. Het is overdag tussen de 16 en 18 graden en je ziet mensen met korte broek en t-shirt lopen. ‘s Avonds zie je mensen op het terras zitten en het is echt niet te koud. Er hangen soms van die verwarmingslampen, maar het is toch echt minder koud dan bij ons in Nederland.
We hebben het rustig gehouden deze avond en zijn rond 23.30u teruggegaan naar het hostel. Helemaal prima. De eerste pint heb ik gedronken en het backpackersgevoel zoals ik die gekend heb, komt een beetje op gang. Morgen wil ik de Ring of Kerry doen. Hoe weet ik nog niet. Met een bustour of door een auto te huren? We gaan het zien. Nu eerst slapen…
