Vandaag gaan we het plan uitvoeren: een dagje de Ring of Kerry rijden als onderdeel van de Wild Atlantic Way. En… ik ben de chauffeur! We hadden afgesproken om tussen 10.00u en 10.30u te vertrekken. Mijn passagiers zijn: Katie(Canada), Hannah (Duitsland) en Simon (Frankrijk). Na het opstaan en mijn standaard ontbijt bestaande uit yoghurt met chocolate loops, jus d’orange, 2 sneetjes brood met kipsalade en farmers salade uit Nederland met daarnaast nog een mok thee, was het een wachten op Simon. Hij had immers de nacht op nog onbekende plaats doorgebracht.
Verhuizen naar India
Jawel, hoor, terwijl we nog aan tafel zaten, kwam hij binnengelopen. Hij ging bij ons zitten en vertelde dat hij die nacht nog tot een uur of 3.00u hier in het hostel had gekletst met nog een paar andere jongens die binnen waren gekomen van de pub en dat hij daarna wat was gaan rondhangen buiten. Hij vertelde dat hij de prachtige zonsopgang had gezien en ergens had ontbeten. Maar hoe hij precies de tijd heeft doorgebracht, geen flauw idee. Het was immers al 10.00u. Ach ja, hij was er, maar natuurlijk vreselijk moe… Tja, een beetje koppig was hij wel om ervoor te kiezen nergens te slapen.
Ik liet Katie, Hannah en Simon weten dat we ergens tussen 10.30u en 11.00u zouden vertrekken, want ik moest nog verhuizen van Australië naar India, e kamer waar ik de eerste 2 nachten had geslapen. Altijd weer een beetje spannend met wie je deze keer op de kamer slaapt. Katie was nog druk bezig haar reis naar Italië voor te bereiden waar ze overmorgen naartoe zou gaan. Hannah was nog bezig met haar ontbijt. En Simon zat een beetje in de overlevingsstand. Dus definitief plan: 11.00u in de keuken voor vertrek!
Nog een keertje langs Torc Waterfall
Daar gaan we dan, op naar ‘mijn’ auto op de parkeerplaats bij de kerk/kathedraal op een paar 100 meter lopen. We willen eerst nog wat bij de Tesco gaan halen, maar Hannah wist ons te vertellen dat we genoeg onderweg tegenkwamen om wat te kopen. De weg erheen was vlakbij, maar we moesten even besluiten of we linksom of rechtsom de Ring opgingen. De Ring begint aan één kant met prachtige bergen, meren en vergezichten en de andere kant is wat vlakker en minder spectaculair. We hebben besloten om ‘m met de klok mee te gaan rijden, dat wil zeggen van spectaculair naar minder spectaculair. We wisten natuurlijk niet hoe ver we zouden komen. Maar eerst toch nog even gauw naar de Tesco en dan doorrijden.
Dan hebben we even Google Maps nodig, maar al gauw zitten we op de juiste weg en komen we langs Torc Waterfall. Ik was er natuurlijk al geweest, maar omdat de rest het nog niet gezien hadden, zijn we hier weer gestopt. Het is immers maar een klein stukje lopen. Wat heel apart was deze keer er nu een stuk minder water was, doordat het weinig geregend heeft. Dus natuurlijk weer foto’s maken! Na 20 minuten waren we weer terug bij de auto en vervolgenden we de reis richting Kenmare, het stadje vanaf waar de Ring of Kerry start.
Een meer als een spiegel
Al na zo’n 10 minuten kwamen we bij een prachtig stuk berglandschap met een meer uit. We moesten hier stoppen. Geen idee hoe dit stukje heet, maar dat maakt niet uit. Hier moest van genoten worden en natuurlijk vastgelegd worden. Fotograferen was één van mijn andere doelen tijdens deze reis. Ik zette de auto in een kleine inham langs de weg en we staken over om een stukje te wandelen en klauteren. Werkelijk waar prachtig!… Het was doodse stilte, het water bewoog zo goed als niet en was één grote spiegel. Aan de overkant waren bergen en verder vooral groen… Wat een genieten! Wat een rust!
Bij het teruggaan naar de auto viel het me op dat Simon handschoenen aan had. “Do you use them to protect your hands?” “Well, I didn’t really sleep last night, so I am cold…” Aiii, dat is ook wat. Want koud was het echt niet. Het was opvallend lekker weer met een zonnetje. Heerlijk! Maar ja, ik snap het wel. Hij heeft het natuurlijk zwaar…
Ladies View
We reden weer door en af en toe was het weggetje echt smal. Links had je dan een rotsachtige wand of rotsblokken met struiken en het verkeer kwam je tegemoet van rechts. Weet je nog? Ze rijden links! Ik was blij dat ik gisteren in m’n uppie zo’n 30 km gereden had. De lokale mensen reden best wel hard en op de borden die je af en toe tegenkwam stond 80km/u als maximum snelheid. Nououuou, ik weet niet hoe ze dat willen doen, maar wij reden 40-50km/u en zeker in de bochten was dat meer dan genoeg! “Shit! A touring car!” Daar had je het als, een grote bus die de bocht om kwam! Jezus! Dat is even schakelen, letterlijk en figuurlijk!
We gingen steeds hoger en hoger, soms een tunneltje door de bergen en soms veel bochten en dan weer smal en dan weer wat breder. Je komt soms langs kleine ruïnes, maar stoppen is altijd best lastig. Dus we reden door op weg naar Ladies View, een ongelooflijk mooi uitzichpunt met restaurant! Hier stopten we. “Come let’s get some latte or something to drink!” We gingen naar binnen, bestelden allemaal wat en gingen op het muurtje zitten om van dit uitzicht te genieten… Alleen foto’s kunnen overbrengen hoe prachtig het was.
Leprauchan crossing
Eén van de leuke dingen van Ierland is dat de verhalen die er al eeuwen zijn worden vastgehouden. Legendes gaan van generatie op generatie. Er zijn zelfs speciale storytelling-avonden waar de Ieren naartoe gaan om verhalen aan elkaar te vertellen. Deze verhalen zijn verbonden aan hun Celtische cultuur die ongeveer 2000 jaar bestaat. Prachtig! Als niet-Ierlandbewoner kan je daar ook heen gaan. Dat zou ik wel graag willen, maar dat moet ik nog even uitzoeken.
Hier bij de Ladies View point stond een bordje langs de kant van de weg met ‘Leprauchan crossing’. Zo leuk! Natuurlijk ook hier een foto van gemaakt.
Wegrennende schapen op de weg...
We moesten weer verder en kwamen pas rond 14.30u aan bij Kenmare. Dat is eigenlijk nog maar het begin van de Ring of Kerry. We hebben wel even stilgestaan om een paar foto’s te maken, maar besloten gauw door te rijden. Onderweg kwamen we wat schapen tegen die ik eigenlijn tot nu toe gemist had. Even verderop kon je bij een boerderij in the middle of nowhere zelfs een schaap adopteren. Jammer dat ik er geen foto van heb, maar die boerderij bestond uit meerderij huizen, aan het water aan de voet van bergen met verder echt niets van bewoonde wereld eromheen. Waarschijnlijk zouden ze een heel stuk moeten rijden om boodschappen te halen. Hoe dan ook, het plekje waar deze mensen wonen, is prachtig! Je moet wel goed alleen kunnen zijn of met diegenen met wie je bent.
We reden door en door, maar toch weer even stoppen. Het houdt gewoon niet op met die mooie uitzichten! “I think we can better move on, because it is getting late and we’re not even half way the Ring of Kerry!”, zei Katie. Toch nog gauw een paar foto’s gemaakt. “Look there are some sheeps along the road!”, zei ik. Ik probeerde met mijn spiegelreflexcamera langzaam dichterbij te komen…. nog maar een metertje of 20…. De één merkt me op, stelt de anderen op de hoogte en ze snelden me toch de weg op om weg te rennen! Als er nou een auto aankomt was het een uitdaging! Ik heb snel 4 foto’s gemaakt van deze wegrennend schapen, wat wel een grappig effect heeft!
Lekker het water in?
Jazeker! Even later kwamen we uit bij een strand: Glanbeg Beach beter gekend als O’Carroll’s Cove met de enige strandbar van de hele Ring of Kerry. Stoppen! Fotomoment! We zijn allevier uitgestapt en keken onze ogen uit naar het kleine strand maar natuurlijk weer met een mooi uitzicht. En verrek! Er gingen gewoon mensen het water in! Niet dat het heel koud was, maar het was zeker niet warm om eens lekker het water in te gaan. Och ja, ook wel weer een uitdaging! Maar niet voor ons! Wij kozen ervoor weer snel door te rijden. Het was inmiddels 15.15u en we waren nu bijna op de helft. De hele Ring of Kerry is 179km. Dus laten we zeggen dat we 90 km hadden gereden.
Hannah had het idee om naar het mooiste stukje van de Ring of Kerry te rijden: de Cliffs of Kerry. We moesten dan wel de N70/N71, de hoofdweg van de Ring of Kerry. Dat betekende dus nog kleinere weggetjes… En waarschijnlijk nog wat bochtiger en stijler…
Scariff Islands
Nou, ik ben benieuwd hoe dit gaat lopen. Ik ben namelijk geen ster in de hellingproef, zeg maar… Samen met mijn hoogtevrees… Hm… Maar we rijden voorlopig door en genieten zoveel mogelijk van het uitzicht. Maar ook dat werd af en toe teveel voor mij, dus ik focuste vooral op de weg.
Op een gegeven moment kwamen we wel weer een heel mooi stukje tegen: een paar eilandjes met de wat lagere zon op de achtergrond. Ja, fotomoment! We hebben wat rondgesnuffeld op internet en het blijken de Scariff Islands te zijn. Je zou het niet zeggen, maar ze liggen nog wel op zo’n 5 km uit de kust en toch zie je zo goed! We moesten gauw weer door.
Paniek...
Op een gegeven moment gingen we de N70/N71 af en reden we richting Portmagee en Valentia Island. Vooruitkijkend zag je de stijle bergwerggetjes en de scherpe bochten. Kom op, doorrijden… Ik hield het goed vol, maar inmiddels stond het zweet goed in mijn oksels. Na ongeveer nog een half uur op dit soort weggetjes gereden te hebben, kwam ik uit bij een hele steile bocht en reed ik rechtdoor een weggetje in die er toevallig was en wat minder steil was. “No, no, you need to turn right here!”, zei Hannah. Maar bij mij was de paniek enigszins toegeslagen. “I know, but I got a bit scared…” “I can take over if you like me to”, zei Katie. Tja, ik denk dat dat toch wel verstandig was. Zodra de angst en paniek toeslaan is het niet meer echt veilig…. We stapten uit en wisselden van plaats.
Hannah had in elk geval niet gemerkt dat ik wat paniekerig was geworden, dus dat is dan wel weer positief! Katie ging achter het stuur zitten en reed de auto soepeltjes de weg verder op. Er kwamen nog meer van dit soort steile bochten, dus het was maar goed ook dat ik nu even kon ontspannen! Na ongeveer nog een half uur met als laatste een hele steile weg naar beneden, moesten we nog even naar boven en kwamen we uit bij de Cliffs of Kerry.
Cliffs of Kerry, weliswaar overweldigend prachtig, maar met hoogtevrees is het een dingetje
We parkeerden de auto, betaalden €5 voor de toegang en zijn nog een klein stukje omhoog gewandeld. En daar sta je dan… aan de Atlantische Oceaan, langs de cliffen. Het geluid van de klotsende golven tegen de cliffen was duidelijk hoorbaar. Ieder ging een beetje zijn eigen weg om deze cliffen te aanschouwen. Ik heb me gericht op het maken van foto’s op een meter afstand van het hek of ik ging op mijn hurken zitten en maakte foto’s door het hek. Ook al was ik een beetje bang, ik heb absoluut op mijn manier genoten. Dit uitzicht is echt de moeite waard en ik ben blij dat we deze route hebben gekozen! De foto’s van dit geweldige uitzicht laten je weten wat ik bedoel!
Veilig 'thuis' en vroeg naar bed
Katie heeft de rest van de weg terug gereden. Dit was weliswaar een makkelijkere route, omdat we niet meer over bergweggetjes hoefden te gaan. De ongeveer 60 km die we nog te rijden hadden van de Ring of Kerry waren vrij ‘saai’ in vergelijking met wat we allemaal hadden gezien. We waren alweer gauw terug op de N70/N71 en gingen via Cahersiveen en Killorglin terug naar Killarney waar we rond 19.30u waren. Veilig en wel.
We gingen allemaal apart van elkaar koken, aten wel nog met elkaar en gingen vroeg naar bed. Het was erg rustig in het hostel, ondanks dat het volgeboekt was. Geen idee waar iedereen was. Maar aangezien ik me ook verkouden begon te voelen, ben ik ook maar rond 22.30u naar bed gegaan.
Het was een mooie dag!