Poeh, deze ochtend voel ik me toch wat minder. De verkoudheid is duidelijk aan het doorzetten en ik had ook nog eens behoorlijke rugpijn. Vandaag vertrekken Simon en Hannah. Simon gaat door naar Galway en Hannah gaat terug naar huis in Duitsland. Dus de contacten die ik heb, verdwijnen weer, maar er komen vast weer nieuwe contacten. Ik denk dat vandaag dus een goeie dag is om het een beetje rustig aan te doen en dan naar een massage in de buurt te gaan! En daarna zien we wel weer verder. Ik heb inmiddels ontbeten, dus ik ga maar eens naar boven om mijn jas en kleine rugzak te pakken op weg naar een massagepraktijk op maar 7 minuten afstand lopen! Yes, zin in!
Onverwachte nieuwe ontmoeting
Ik heb mijn jas aan, gooi mijn kleine rugzak over mijn schouder en de kamerdeur gaat open waarna het meteen klinkt: “Hey, hi! It is you!”, zeg hij met een Frans accent. In een honderste van een seconde denk ik: “Huh? Ok. Grappig zo enthousiast! Ohja, dat is die jongen met zijn ‘flesje om te roken’ toen we terug waren van de Ring of Kerry! “Hey, hi! Wow’ that is a coincidence!”, reageer ik. We raakten gelijk in gesprek met de standaardvragen: “Where are you from, where do you go, how long have you been here?” en dat soort vragen. Ik vertelde dat ik wat verkouden begon te worden en al gauw bleek dat hij dat ook was. Hij wilde graag naar de apotheek om wat voor zijn keel te halen en vroeg of ik mee ging. “Tjeetje”, dacht ik “daar gaan mijn plannen voor vandaag, hahahah!” “Ok, is goed!”
En zo gingen we naar de apotheek die op ongeveer 100 meter afstand was van het hostel.
“So I was thinking to do a small walk in the park. Do you like that?”, vroeg hij toen hij Strepsils had gekocht bij de apotheek. Ik vond het allemaal leuk en zo gingen we op een paar honderd meter afstand de andere kant op van het hostel naar het begin van Killarney National Park. Je kon verschillende routes kiezen waarvan we die van een uurtje kozen. Al kletsend over van alles en nog wat waren we al gauw de weg kwijt. Zeg maar na 400 meter, hahahah! Geen bordje te bekennen, allerlei paadjes, maar niet de weg die we hadden willen nemen. Dus we liepen maar wat en kwamen alweer gauw op de weg. Nou, nou, wat een wandeling! Wel zeker 20 minuten!
Van de kathedraal de pub in
Vanuit deze geweldige indrukwekkende wandeling besloten we St. Mary’s Cathedral te bekijken. Deze was tegenover ons hostel en stond ook als één van de bezienswaardigheden van Killarney te boek. Later blijkt ook dat Ierland toch wel dieper met het katholicisme is verbonden dan ik had verwacht.
We liepen rustig naar binnen en kwamen terecht in de ruimte van de kathedraal waar het volledige stilte was. Er liep nog één vrouw rond en er zat een man op één van de stoelen in de afgekaderde ruimte bij een Maria-beeld waar kaarsjes konden worden aangestoken. We liepen uiterst rustig langs de verschillende plekken in de kathedraal en ik nam wat foto’s van wat motiverende teksten die niet direct religieus waren. Bij het verlaten van de kerk, bedachten we dat het nu tijd voor de pub was! Het is even en ommezwaai, maar we weten ook wel dat bier ook in het kerkelijk leven erbij hoort! So, off we go!
Always time for a Guinness!
We zijn een pub in gegaan in de straat van het hostel waar wij en nog 2 anderen de enige gasten waren. We namen plaats aan een tafel met barkrukken en besteden een Guinness. Even later zijn we buiten gaan zitten, zodat Loïc aan zijn – hoe heet zo’n ding nou? – kon roken. Oja, Loïc is zijn naam. Het is even lastig te verstaan, maar wetende hoe je het schrijft, maakt het een heel eenvoudig uit te spreken naam.
We zijn ongeveer een uur hier geweest en zijn vervolgens naar de supermarkt gelopen, terug naar het hostel, hebben gekookt en gegeten en besloten daarna weer naar de pub te gaan. Een uurtje of 20.30u is daar een mooie tijd voor. Always time for a Guinness! Ik kwam er hier achter dat Loïc een zeer sociale jongen is, want hij wilde graag nog mensen erbij betrekken die in de huiskamer zaten en vier anderen van onze kamer. Het kennismaken met onze kamergenoten heeft een prachtige, magische draai gegeven aan de rest van mijn vakantie in Ierland!
De magische draai bij het kennismaken met onze kamergenoten!
Bij het nagaan of onze kamergenoten mee wilden naar de kroeg, ontstond er zoiets geweldigs! Dat kan je alleen maar voelen als je erbij was. De klik die ongelooflijk snel met elkaar ontstond. Laat ik iedereen even voorstellen: Peter (Duitsland), Miranda (Canada), Nico (Canada) en Monty (Engeland). En dan Loïc (Frankijk) en ik (Nederland :-)) Er waren nog 2 mensen van onze kamer die in de huiskamer zaten. Nico en Monty hadden iets opvallends met elkaar, zeg maar. Ik had al een nacht op deze kamer geslapen en deze ochtend hadden ze me echt wakker gemaakt met hun geklets in hun bed – samen – en daarna buiten hun bed. “Hm, wat apart. Ook wel wel weer leuk dat vrienden zo met elkaar omgaan bij elkaar in bed als een soort van tieners.” Ik schatte ze tussen de 35 en 45 jaar oud…
Na wat gekletst hebben op de kamer gingen Miranda en Peter met ons mee. Nico en Monty wilden eerst samen ergens eten en dan zouden ze later uitslapen. We vertelden dat we naar de ‘secret village’ zouden gaan. “Where is that?”, vroeg Nico. “Well, that’s a secret, I assume!”, reageerde Miranda!
Onthulling over geaardheid
We gingen naar de secret village, bestelden een Guinness bij de bar bij binnenkomst en namen plaats in een leuk cocoon-treinstelachtig hok. De sfeer was zo ongelooflijk gezellig. Nooit viel er een stilte en we lachten enorm veel! Op een gegeven moment kreeg Loïc een appje dat Nico onze pub niet kon vinden. Ik dacht “Jaja”. Ik deelde mijn gedachten over Nico en Monty, omdat ze zo gezellig kletsten en lachten met elkaar in bed. Peter zei daarop dat hij dacht dat ze ‘gay’ waren, want hij dacht meer intimiteit gehoord te hebben. Tjeetje, geen enkele keer aan gedacht. Loïc reageerde meteen: “Ok, so they are just like me.” Waarom Peter antwoordde: “What, you as well? Me too!” Ik keek Miranda aan en zei: “Oh, my are we now on this room with 4 gays? Hahahah!” “At least it’s very safe for us! Hahahah!”
Er volgde een interessant gesprek over het uit de kast komen. De één had hele fijne ervaringen om het aan zijn ouders te vertellen, de ander niet. Poeh, dit werd een iets serieuzer gesprek, maar wel mooi om daar zo met elkaar over te spreken.
Rond 23.00u gaan de pubs sluiten. Nou ja, sluiten. De bartenders gaan de hele kroeg rond om te vertellen dat het de laatste rond is en om 23.30u vertrekken de meesten. Wij gingen tegen 24.00u de deur uit en liepen terug naar ons hostel. Bij aankomst zagen we Monty en Nico aan komen lopen en bleven met elkaar nog even gezellig buiten kletsen en lachen…
Dracula de eigenaar...
Plotseling ging de deur van het huis naast ons open. Het huis leek op een leegstaand hotel. Gordijnen voor de ramen die er verwaarloosd uitzagen, een oud bord boven de voordeur met ‘Accomodation’. En wie hadden we daar? De eigenaar van ons hostel! De man had al die tijd dat ik ‘m zag rondlopen al geen prettige uitstraling: bozig, ontwijkend. Hoe moet je het zeggen? Laat ik zeggen: verre van vriendelijk. Zijn ogen spuwden de hele dag vuur om angstig van te worden. En in één keer was hij het die de deur naast ons hostel opende, met flinke tred naar ons toe kwam gelopen en zei “DON’T YOU UNDERSTAND THAT PEOPLE ARE SLEEPING IN THE ROOMS ABOVE YOU? I ASK YOU TO STOP STANDING HERE AND NOT MAKE ANY NOISE!”
Zijn ogen spuwden nog meer vuur wat bij mij de handjes tot vuisten liet ballen. Miranda zei tegen ‘m met luide stem: “Oh, yes sure, sorry, we didn’t realize that!” Waarom hij reageerde: “I JUST SAID TO REDUCE THE VOLUME!” We keken elkaar allemaal stomverbaasd aan, zeiden helemaal niets meer, waarbij hij naar binnen ging. De drang om over dit voorval te spreken was groot en we deelden onze gedachten hierover. “Come on, let’s get inside”, zei ik.
We liepen door naar onze kamer, waarbij we maar niet uitgepraat raakte over wat er gebeurd was: hij had het ook op een vriendelijke manier kunnen zeggen. We waren geen lastposten, we waren niet dronken. Na al onze gedachten hierover te hebben gedeeld, bestempelde ik ‘m als ‘Dracula’, een schuilnaam die we nu makkelijk konden gebruiken als we iets wilden zeggen over hem, terwijl hij in de buurt was als we bijvoorbeeld in de keuken stonden.
Conclusie: een geweldige kamer!
We waren er helemaal melig van geworden bij het bespreken van dit voorval en er werd weer veel gelachen, terwijl er nog 2 anderen in onze kamer lagen te slapen. We deden ons best stiller te zijn, maar dat hielp niet veel. Uiteindelijk ging de een na de ander toch z’n tanden poetsen en naar bed.
Wauw, één ding was zeker: we hadden een geweldige kamer!