Vandaag was de laatste dag met z’n zessen. Miranda en Peter gaan morgen ieder hun eigen weg. Miranda naar Cork en Peter naar Galway. We besloten om met z’n vieren naar Kenmare te gaan aan het begin van de Ring of Kerry, zodat ze in elk geval ook iets ervan gezien hadden. Nico en Monty trokken hun eigen plan. Loïc had vanuit Frankrijk zijn auto meegenomen en stelde voor met zijn auto te gaan. Daar gaan mijn 5 dagen autohuur, hahaha! Maar vooruit maar, prima. Na ons ontbijt zijn we rond 12.00u weggegaan van het hostel om eens mee te maken hoe het was met een auto met een stuur aan de linkerkant met linksrijdend verkeer!
Regenachtig dus eerst even iets warms drinken in de Coffee Shack van het hostel
Ik had inmiddels ook wat keelsnoepjes gekocht en speciale neusspray om mijn neus wat open te krijgen. Gelukkig voelde ik me wel beter, maar Miranda niet. Zij was inmiddels ook verkouden en voelde zich enigszins belabberd. Tja, de kans is groot dat je elkaar aansteekt in zo’n hostel. Het weer was vandaag ook niet al te best: regenachtig en wat kouder dus. We namen eerst nog even wat lekker warms te drinken vanuit de Coffee Shack van het hostel en dronken deze gezellig op in de knusse woonkamer waar altijd wat leuke muziek op de achtergrond klinkt passend bij de sfeer van het hostel: Iers of reggae-achtig. Dus we vertrokken wat laat. Maar ok, naar de auto, Loïc achter het stuur en op richting Kenmare. Zo kwamen we weer langs Torc Waterfall en Ladies View. Het zag er allemaal heel anders uit met dit weer.
We hebben een paar leuke foto’s gemaakt en zijn doorgereden naar Kenmare waar we na een uur waren via de smalle bergweg waar je zogenaamd 80km/u mag rijden. Nou, de eerste die dat lukt, mag in de krant komen!
Kenmare en het pittoresk ateliertje
We parkeerden onze auto op een kleine parkeerplaats en liepen een bruggetje over richting het centrum. Kenmare staat bekend om zijn gekleurde huizen en verder hadden we geen idee wat we hier konden zien. Ontdekken dan maar. De straatstenen bestonden uit kinderkopjes en het had allemaal een heel leuk dorps sfeertje. Het leek alsof we de enigen waren op straat, wat misschien niet zo gek is. Wij waren dan wel op vakantie, maar de lokale mensen waren grotendeels aan het werk en het was ook nog eens regenachtig. Terwijl Peter, Loïc en Miranda druk kletsend voor me liepen, stopte ik bij een klein raampje met wat leuke, kleine schilderijtjes en wat kleine handgemaakte beeldjes. Daarnaast was een klein trappetje met een stuk of 4 treden naar een deur die openstond.
“Hey, look at this, this looks nice!”, riep ik naar de anderen. Er stond een vrouw binnen die het hoorde en zei tegen mij: “Yes, come on in!” De anderen waren al terug en vonden het allemaal ook ‘cute!’ We liepen naar binnen, een ruimte niet groter dan een slaapkamer van zo’n 3 bij 4 meter. Er stond een kleine tafel met allerlei knutselmateriaal, wat miniscule beeldjes van schaapjes, er hingen kleine schilderijtjes en wat grotere aan de muur en nog wat kunstige schaaltjes en potjes. Het plafond was laag en de ruimte was heel knus.
Haar naam is Maggy
“Welcome in my tiny cottage!”, zei ze. Haar naam is Maggy en ze vertelde haar verhaal hoe ze hiertoe gekomen was gedurende de COVID-19 periode. Oorspronkelijk komt ze uit Malta, maar had op een bepaalde moment in haar leven ervoor gekozen om naar Ierland te komen. Via een vriend van haar kwam ze op deze lokatie voor haar pittoreske ateliertje terecht, omdat het “toch maar leeg stond”.
“My little stone cottage studio is an old untouched example of how life was long ago. Nothing is shiny but I do have some twinkly lights to cheer the place up”, vertelde ze. En inderdaad de verlichting bestond enkel uit het kleine raam en wat soort van kerstverlichting aan een draad. Verder had ze een bureaulamp. Ze kon haar ruimte warm houden met een kleine open haard. (Helaas heb ik geen foto’s van haar ateliertje.)
Ze vertelde over hoe ze haar beeldjes maakte en hoeveel tijd dat kostte. Je kon aan haar zien dat ze echt genoot van wat ze deed, ook al was ze de hele dag alleen op een paar bezoekers per dag na.
We kregen allemaal een klein boekenhoudertje mee bedrukt met wat kleine afbeeldingen van haar schilderijtjes en op de achterkant haar gegevens: Maggy Daly – artist en haar website.
We vroegen wat we hier nog meer konden zien en ze verwees ons naar de stone circle en een bekende pub waar we lekker wat konden eten en drinken. “Thanks a lot for you little tour” en we liepen naar buiten richting de stone circle.
Kenmare en de stone circle
Nog steeds een beetje rondkijkende wat er allemaal te zien was, maakte ik nog een foto van een straatje met leuke huizen. De anderen waren vooral gezellig aan het kletsen, maar ik ben dan echt wel zo iemand die wil ontdekken. We hadden al snel het bordje ‘Stone Circle’ gezien en kwamen na een paar 100 meter bij een soort van hek alsof je het dorp verliet. Geen idee wat dat was. We kwamen op een asfaltweg uit waarbij we het bordje ‘Stone circle’ bleven volgen. Dat was niet ver! Na een paar minuten stonden we er al. Je kwam bij klein soort houten receptie uit waar niemand was. Je kon er wel betalen als je wilde. ‘For your honesty’, zei het bordje met een box waarin je geld kon doen. We gingen eerst maar eens kijken.
Jeetje…. het wordt één van de drie grootste stone circle van Zuidwest Ierland genoemd, maar het was niet groter dan een achtertuin van ongeveer 15 bij 15 meter. Het stamt uit de bronstijd, dus zo’n 3000-800 jaar voor Christus. Er stonden nog 2 struikachtige bomen waarin allemaal kaartjes hingen. Dit bleken wenskaartjes te zijn van andere bezoekers die hier geweest zijn. De boom heet de ‘Hawthorn Fairy Tree‘ met allerlei magische krachten. Volgens de Keltische mythologie is het één van de meest heilige bomen die symbool staat voor liefde en bescherming. Onder de boom leven elfjes als bewakers van de boom.
Peter kreeg het moeilijk om naar de stone circle te kijken en al helemaal niet om ertussen te lopen. Loïc was gewoon nieuwsgierig en ging de stone circle in en Miranda en ik vonden het niet zo spannend allemaal. Ik nam wat foto’s en na een paar minuten hadden we het ook wel gezien. Maar toch leuk om het gezien te hebben!
Time for Guinness and some pubfood!
Het was inmiddels zo’n 16.00u en we liepen terug richting de pub die Maggy ons had aanbevolen. Langslopende bij Maggy hadden we nog even een kort praatje met haar en liepen we het ‘centrum’ in, bestaande uit maar een paar straatjes. Wel echt typisch Iers met z’n handgeschilderde borden boven pubs en winkeltjes. Het geeft zo’n gemoedelijke sfeer! Back to the thirties! (Of ergens daar in die tijd).
We liepen de pub in, kozen een tafeltje uit en gingen één voor één naar de wc. “It is a long walk before you get to the toilet!”, zei Loïc toen hij geweest was. En inderdaad, je moest een lange, koude gang door met ruwe muren en vloer voordat je bij de wc was. Veel pubs in Ierland zijn toch veel groter dan je denkt aan de buitenkant. Pubs worden in Ierland dan ook vooral als soort van verlengstuk van je huiskamer gezien om gezelligheid met elkaar op te zoeken. Boven de bar van deze pub hadden ze allemaal geld opgehangen. En niet zo’n beetje ook! Foto maken!
We bestelden wat eten waarvan Loïc en ik de shepherd’s pie deelden. Het was maar een tussendoortje en zouden in het hostel wel weer wat koken. Maar voor nu even lekker zitten, een beetje eten en natuurlijk een Guinness erbij!
Overigens het links rijden met een auto die eigenlijk voor rechts rijden is, ging helemaal goed en viel dus niet tegen!
Don't drink too much! Yes, mum!
Rond een uurtje of 18.30u waren we terug in het hostel waar we Nico en Monty ook weer vonden. Miranda, Peter, Loïc en ik gingen elk apart van elkaar koken, waarop ik vroeg of we dan in elk geval samen zouden eten. Miranda snapte het helemaal en aangezien ik de enige was die nog echt even moest koken, wachtten ze op me. Nico en Monty waren naar boven gegaan, naar onze kamer. Na het samen gezellig eten en afwassen, kwam het onderwerp ‘Pub’ aan de beurt. Het was de laatste avond met ons vieren of eventueel zessen. Maar Miranda voelde zich echt niet lekker. Ze wilde zich goed voelen als ze morgen weer verder trok naar Cork.
We gingen met z’n alleen naar boven, waar we weer een tijd veel gekletst en gelachen hebben met elkaar. Echt bijna bizar hoe wij met z’n zessen klikten. Om de stomste dingen lagen we in een deuk. Op een gegeven moment hadden we het over leeftijden. Eentje schatte mij 35 jaar (yihaaa) en een ander 47. Van ieder tiental was er wel eentje in de groep. Onze leeftijden lagen zeer divers. De jongste was 20, de oudste rond de 42. Ik maakte mijn leeftijd niet bekend, maar ze merkten aan mijn reactie dat ik wel de oudste zou zijn. Dus dat leidde tot de volgende hilarische uitspraken: “Alright, guys let’s go to the pub! Don’t be home late and don’t drink too much!” Vervolgens klonk het meteen: “Yes muuuum!” Meteen lagen we met z’n alleen weer in een deuk! Zoal ik al eerder zei: dit is niet uit te leggen!
Live muziek, dansen, zingen
Nadat we met z’n vieren (Loïc, Peter, Miranda en ik) een groepsfoto voor WhatsApp hadden gemaakt met groepsnaam ‘The International Sheep’ en Nico en Monty weer samen op pad gingen, gingen we naar de secret village. Er is altijd en bijna in iedere kroeg live muziek. We doken één van de knusse hoekjes in, bestelden Guinness of en Cider en kletsten over van alles en nog wat. Zoals gewoonlijk begint de persoonlijke aankondiging om te sluiten om 23.00u en kan je nog blijven zitten tot een uur of 23.30u-24.00u. Loïc wilde echt nog door naar de ‘night club’. Noch Peter, noch ik hadden daar zin in, maar toch heeft hij ons overgehaald. “Just one drink, ok and I pay the entrance.” Ok… De entree kostte €5, dus dat is nog wel redelijk.
We kregen allemaal een onzichtbare stempel op onze pols en daar gingen we: een donkere grote ruimte met bar en luide live muziek. Maar…. de sfeer was wel gezellig. “Heee Nico!” We omhelsden elkaar en de sfeer werd nog gezelliger. Monty was er niet bij… hm… nou ja, we hebben het er niet over gehad, dus we hadden ook geen idee.
We bestelden wat te drinken en liepen naar het podium. Superleuke muziek uit de jaren 80 en 90 waarin de jongsten onder ons luid meezongen! Hahaha, kijk kijk die jaren 80 muziek wordt dus nog steeds leuk gevonden onder de jongeren!
Het werd ontzettend gezellig! Heerlijk dansen, zingen, wat drinken en later toen de band rond 1.00u stopte zijn we naar de volgende ruimte gelopen waar een echte dansvloer was met DJ. Tja, de muziek is dan stukken minder. Een beetje lounge, hiphop, reggaeton en wat voor andere electronische muziek. Toch heb ik nog met Nico een hele tijd op de dansvloer gestaan, waarbij later Peter en Loïc aansloten. Op een gegeven moment ging ik bij het house-nummer van 2Unlimited helemaal uit mijn dak, want dat was even nostalgie. Iedereen stond om me heen en juichde en klapte! Hahahah! Was een lekker momentje!
Tijd voor mijn bedje!
Rond 2.30u vonden we het wel genoegd. Ik wilde dolgraag naar bed. We liepen met z’n alleen naar het hostel, maar Loïc ging met Peter nog een wandelen in het park maken. Dus Nico en ik gingen alleen het hostel binnen, droinken nog wat water in de keuken en even later ging de voordeur in één keer open door… een bewaker/beveiliger! Hm… Ok… Hij liep elke ruimte in, ging de achtertuin in, de trappen op naar de slaapkamers en bij terugkomst vroeg ik hem of hij dit elke nacht moest doen. Ook vroeg ik hem of hij de eigenaar kende, maar die kende hij niet, buiten dat hij ‘m wel eens aan de telefoon had gehad. Hm, jammer, ik dacht even te kunnen achterhalen of ‘Dracula’ de echte eigenaar was. Maar ok, we nemen het maar gewoon aan. (Red: na uitzoeken blijkt deze man niet de eigenaar te zijn.)
De beveiliger ging weer naar buiten en ik ging naar bed. Het was stil op de kamer… Laat genoeg! Slapen!
Het was wederom een supergezellige dag!