Afscheid van Killarney. Tja, shit… vandaag mijn laatste volle dag in Ierland. Morgen weer naar Nederland. Naar huis. Een enigszins bedroefd gevoel bekruipt me. Ik lig nog in bed. Het is 9.15u. Nico en Monty gaan vandaag al. Dus ik blijf alleen met Loïc over. Om 13.00u moet ik mijn auto terug hebben gebracht. Dat had ik al bedacht bij de huur. Eerst maar eens ontbijten.
Weer afscheid nemen
Monty, Nico en Loïc zitten al aan hun ontbijt en ik schuif aan met mijn ontbijt-ritueel. Ik heb het altijd grappig gevonden dat ze allebei een baardje hebben en dat Monty een kleine man is. Voegt niets toe, behalve wat beeldvorming voor de lezer. We kletsen gezellig wat bij in dit laatste half uurtje. Inmiddels hebben we ook allemaal elkaars social media pagina’s en weten we dat we elkaar in elk geval op die manier nog kunnen benaderen. Na het ontbijt gaan we met z’n allen weer naar de kamer waar Monty nog gehaast zijn rugzak goed moet inpakken en zijn beddegoed moet verwijderen. Nico wordt een beetje ongeduldig, want ook zij moeten naar het bus-/trainstation en hij wilt de geplande reis niet missen. Ze gaan naar Dublin om vervolgens op zaterdag allebei naar huis te gaan: Canada en Engeland. Afscheid van Killarney is nu ook bij hen aangebroken.
We nemen afscheid, geven elkaar een omhelzing met de woorden: “Hope to see you again and thanks for the amazing time!”
Toen waren er nog twee… Loïc en Yvette.
Auto inleveren bij Kerry Airport
Loïc en ik besluiten om weer wat reisverhalen te schrijven en foto’s uit te zoeken. We blijven hiervoor op onze kamer in alle rust. We proberen elkaar te herinneren over wat er een paar dagen geleden was gebeurd om alles een beetje in chronologische volgorde te krijgen, want je vergeet nogal eens wat. De dagen vliegen voorbij, je maakt veel mee en je geniet overal van. Ik moet wel denken aan mijn auto die om 13.00u weer op Kerry Airport moet zijn. Stiekem hoop ik dat Loïc meegaat, zodat ik niets hoef te regelen met een bus om terug in Killarney te komen.
Na anderhalf uur deel ik mede: “I really have to go to the airport for my car. Would you like to go with me?” “I want to stay here to do more with my stories and photos.” “Oh… then I need to look how to arrange the bus to get back”, zeg ik enigszins teleurgesteld. Ik zoek uit op Kerry Airport hoe vaak er een bus teruggaat naar Killarney. Dit blijkt maar één keer per uur te zijn! Dat betekent dat ik pas rond 14.30u weer terug ben in Killarney. Ik vertel dit aan Loïc waarop hij besluit toch met me mee te gaan. We vertrekken dan ook meteen, want het was al 12.45u en het was ongeveer 20 minuten rijden. We lopen naar de parkeerplaats waar onze auto’s naast elkaar staan: de ene auto met het stuur links en de ander rechts. Oeps! Ik moet ook nog ergens tanken!
Zand en modder… No problem!
Al rijdende naar Kerry Airport viel het tegen om een tankstation onderweg te vinden. We waren al bijna bij Kerry Airport toen ik een heel klein tankstationnetje aan mijn kant van de weg zag met 2 tankpompen. Ik ben er gestopt en heb de tank volgegooid en nog wat lekkers meegenomen. We rijden door naar Kerry Airport waar we na zo’n 5 minuten zijn. Ik wist mijn weg inmiddels te vinden voor de huurauto’s op Kerry Airport en rijdt er zo naartoe met Loïc nog achter me aan. Ik zet ‘m voor Budget Car en toevallig was iemand van ze net buiten op de parkeerplaats. Je moest de auto eigenlijk schoon opleveren en we dachten het zand/modder aan beide kanten er wel zo uit te krijgen door de matjes uit te kloppen. Niet dus… er zaten geen matjes in!
We lieten het de medewerker zien: “Ha, no problem, I will vacuumclean it in a minute. So it’s ok”, zei hij met zijn heerlijke Ierse accent. Ik bedankte ‘m, we liepen nog heel even rond daar en stapten toen in de auto van Loïc in. Zucht. Het zit er echt bijna op. Het gaat maar door me heen: “Afscheid van Killarney, beetje bij beetje gaat dat gebeuren.” Beiden waren we niet echt happy mee, maar we gingen er een gezellige dag van maken.
Uitzicht over Killarney en begraafplaats
Loïc had bedacht om mij een prachtig uitzicht over Killarney te laten zien waar 2 mensen hem naartoe hadden gewezen op de dag dat hij aankwam in Killarney. We reden terug naar Killarney en had geen idee wat je daar nog meer kon zien dan wat we al gezien hadden. We gingen richting het Aghadoe Heights Hotel & Spa met al zijn luxe, maar ik had echt geen idee waar we nu precies heengingen. Ik genoot er al van dat hij regelmatig van alles wilde laten zien. Dat ken ik niet echt in mijn directe sociale omgeving en ik vind dat wel leuk! Met Google Maps vonden we het uiteindelijk en we parkeerden recht voor de deur van dat hotel. Maar het ging om wat er te zien was aan de andere kant van de kleine weg…
Daar was een schitterend uitzicht over Killarney met daarvoor een soort van panorama-maquette geplaatst die aangaf wat je allemaal zag in het dal. Schitterend! Van die maquette heb ik alleen een videofilmpje. En verder kan je hieronder de foto’s zien.
Aghadoe Cathedral
Naast dit schitterende uitzichtpunt, lag een ouderwetse Keltische begraafplaats: Aghadoe Cathedral. Van die kathedraal was alleen een ruïne over. Hier wilde ik wel even rondlopen. Alles wat typisch Iers is, vind ik interessant. We liepen erheen en zagen zowel graven uit 1800 als graven van een paar dagen geleden. Het is dus een begraafplaats die nog gebruikt wordt. Nadat we hier een tijdje overheen hadden gelopen, zei Loïc: “I first thought it is strange to walk over a graveyard, but now I understand it is fine and interesting to see!” Grappig om te weten dat hij nog nooit over een begraafplaats had gelopen, behalve bij het overlijden van 2 familieleden. Ik zie Loïc als mijn kleine broertje. Of nee, misschien beter als mijn neefje. We hebben echt een connectie. Iets wat binnen mijn eigen familie niet vanzelfsprekend is of misschien zelfs onbekend is.
Killarney Brewery bezoeken of.... toch niet?
We rijden terug naar Killarney en willen daar de Killarney Brewery bezoeken. Het ligt aan een vrij drukke weg, maar gelukkig hebben ze een parkeerplaats ernaast liggen voor zo’n 50 auto’s. Toch? We rijden de parkeerplaats op en zien dat je wel moet betalen. Maar… hoe? Er is geen parkeerautomaat. Het gaat ook niet om het neerleggen van een parkeerschijf op je dashboard. We lezen op een bord hoeveel het ongeveer kost en… hoe je moet betalen: via de Apcoaconnect-app. Jawel! We beginnen allebei te mopperen dat we maar toeristen zijn, dat het om een toeristische attractie gaat en dat je dan niet moet aankomen met een of andere app!
We proberen toch de app te downloaden wat op zich al niet makkelijk is, omdat die niet zomaar te vinden is in de Google Store. Via de website lijkt het erop dat je ‘m kan downloaden, maar blijkt toch weer niet te werken. Uiteindelijk vinden we ‘m in de store, downloaden we ‘m, maar bij het openen krijg je gelijk de vraag om je Ierse telefoonnummer in te vullen. We hebben er genoeg van en proberen ergens anders een plekje te vinden in één van de straatjes. Dat valt ook al niet mee.
Parking only for residents
We rijden verder op de hoofdweg en parkeren ‘m bij een hotel. Daar stikt het hier in de straat van: hotels en bed & breakfast. Het grote hotel met een parkeerplaats voor welk 100 auto’s is zo goed als leeg. Er staan ongeveer 6 auto’s. Er staat ook een bord: “Parking only for residents”. Ja, ik had zoiets van ‘het is goed!’ Maar Loïc zo beleefd en eerlijk als hij is, wilde het toch vragen aan de receptie. Hij legt het hele verhaal uit en de receptioniste vindt het prima dat we de auto een uurtje of 2 laten staan. Ok, dan, geregeld! We lopen een minuut of 10 terug naar de brouwerij en uiteindelijk is het even lopen wel even lekker. “Well, let’s see how it will be!”
Opening hours
We waren er zo en duwden tegen de deur… “Oh, my it is closed!” “No!” “Yes, look at the opening hours written on the door: every day from 9.30am till 12.30pm.” “What time is it? 2.30pm, ok. My goodness, having a tour about beer in the morning? Ok, interesting!” “What a day! Let’s go back to the hostel!”
Coffee Shack, souvenirs en stamboom
We parkeren de auto weer op de openbare parkeerplaats en lopen naar de Coffe Shack van het hostel om maar even wat lekker te drinken. Ik natuurlijk de latte macchiatto, oftewel latte in Ierland en Loïc lemonade. Het is overigens heerlijk weer, dus het buiten zitten op het terras is heerlijk!
We hebbeen nog één ding op het programma staan: het kopen van souvenirs! Dus op naar de grootste souvenirswinkel van Killarney en deze is echt groot. Heel groot met heel veel souvenirs! We gingen ieder lekker in de winkel snuffelen en na ongeveer 45 minuten hadden we allebei van alles gekocht. We zagen dat deze winkel ook aan genealogie/stamboomonderzoek doet. Mijn achternaam vind je niet zomaar overal, maar toch ben ik nieuwsgierig of mijn achternaam in het grote boek der achternamen staat. En… niet te geloven, maar hij staat ertussen!
“I want to ask the woman of the shop how to know more about my last name”, zeg ik. “Ooh no, ok, I will wait outside.” Ik loop naar binnen en vraag haar wat zij voor mij nu kan doen nu ik mijn achternaam gevonden heb. “I can look your name up in the system if you want to?” “Yes! Please!”
Boltze-wapenschild!
Ze zet een computer aan met het systeem waar al die namen instaan. Een prachtig Boltze-wapenschild komt eerst tevoorschijn en daaronder iets van 3 a4tjes over de familiegeschiedenis vanaf ongeveer de middeleeuwen. De naam Boltze schijnt de originele naam te zijn van waaruit vele verbasteringen zijn ontstaan. De plek waar de naam origineel het meest voorkwam was Oostenrijk. Dat is nieuws voor mij! Loïc is er ondertussen ook weer en wordt nu ook wel nieuwsgierig naar zijn naam. Na even zoeken wordt ook zijn naam gevonden. Hij vraagt of hij ook foto’s mag maken van het scherm, want bij een afdruk kost het €30. Gelukkig vindt de verkoopster het prima en maken we allebei foto’s van onze achternaamgeschiedenis. Leuk souvenir!
Nieuwe mensen, weer Fransen!
We gaan naar secret village om een lekkere Guinness te drinken. Hij belt daar ook zijn vriend die ik ook even mag zien en spreken. Leuk om die twee zo te zien! Nadat we hier even een klein uurtje gezellig hebben gezeten, gaan we naar de supermarkt om avondeten te kopen en in het hostel te koken. En neeeeee! Het zal niet waar zijn! In de keuken pikken we weer Franse taal op van 2 nieuwe hostelgangers! Man, oh, man het is hier echt een Franse invasie! Hahaha! Ze gaan weer lekker Frans spreken natuurlijk, maar Loïc schakelt ook snel weer om naar het Engels om mij erbij te betrekken. Ze stellen zich aan ons voor: Orian en Clara die elkaar ook ergens onderweg ontmoet hadden. Ik ga ondertussen koken:
“Yvette! What are you doing?”, vraag Loïc met verbazing. Nou ja, wat krijgen we nou? Commentaar op mijn koken in een hostel? Ik besluit maar niet te reageren en kook rustig verder.
Dat zal wel niet de pil zijn
Loïc en ik gaan eten, terwijl Orian en Clara nog voorlopig aan het koken zijn. Na het eten gaan we naar boven en daar ontmoeten we weer twee nieuwe kamergenoten. Twee vrouwen van rond de 60 jaar. “Hello!”, klinkt het bij ons allevier. De twee vrouwen kletsen verder… in het Frans! Nou jaaaaaaaaa, Loïc weer helemaal blij en knoopt natuurlijk gelijk een kletspraatje met ze aan. Zo leuk te zien hoe hij dat met z’n guitige koppie doet. De twee vrouwen reageren dan ook helemaal leuk op hem. Hij is zo’n open jongen, daar kan je bijna niet negatief op reageren. Op een gegeven moment zegt de oudste vrouw (ze vertelde dat ze 62 was) dat ze even wat medicijnen moest pakken. Waarop Loïc meteen ad-rem reageert: “Dat zal wel niet de pil zijn!” Hilaaaarisch!
Voordat we naar de pub gaan (natuurlijk weer het plan), wil ik eerst inpakken, want als ik dat nu niet doe, wordt het morgen een en al stress, want ik moet om 11.29u de trein hebben terug naar Dublin. En die moet ik hebben! Als ik die mis, mis ik de bus en vervolgens het vliegtuig. Voor de eerste keer heb ik geregeld dat ik erg vroeg op het vliegveld zou zijn: 3 uur van tevoren voor een Europese vlucht. Maar als ik later zou vertrekken, dan kom ik 2 uur later aan… Dat risico wil ik niet nemen. Loïc gaat lekker op bed liggen met zijn telefoon, terwijl ik mijn rugzak inpak. Ook mijn kleine rugzak pak ik zoveel mogelijk in. Afscheid van Killarney… beetje bij beetje eraan wennen…
“Ok, finished!”, zeg ik na zo’n 45 minuten. Loïc vraagt de twee vrouwen mee te gaan, maar ze blijven liever deze avond in het hostel. En zo gaan we onze laatste avond tegemoet.
Laatste avondje in de pub
We hadden eerder afgesproken met Orian en Clara om mee te gaan naar de pub. Ze hadden inmiddels gegeten en afgewassen, dus we kunnen gaan. Het was 21.30u, prima tijd! Ik hoef niet vroeg op morgen, alles is geregeld. Pffff, vreemd, vreemd, vreemd zo’n laatste avond en vooral… niet leuk. Tja, afscheid van Killarney en alles eromheen. Maar ja, we laten de pret niet drukken. Zoals altijd gingen we naar de secret village die we nu aan hen hebben onthuld. Het is even afwachten hoe het zou lopen met onze nieuwe hostelgangers. Na het bestellen van een Guinness, hadden we best wat serieuze gesprekken. Het gesprek over sexuele geaardheid kwam al gauw weer op tafel, ook door Clara die ermee aan het worstelen is.
Na een tijdje wilde Loïc een liedje laten luisteren van een Franse muzikant die ook gay is en die daarover een liedje heeft gemaakt waarin hij zingt over alle moeilijkheden en emoties die daarbij spelen. Loïc zet YouTube met dat liedje aan en begint ook vol emotie mee te zing. Mooi en ontroerend om te zien. Op de eerste plaats, omdat het Frans is, op de tweede plaats omdat Loïc zijn gevoel daarbij ook laat zien. Het raakt dus!
“You are so connecting!”
We hadden al vanaf het begin een soort van deal dat ik zijn Engelse lerares was en hij mijn Franse leraar. Dus elke keer als ik ‘m corrigeerde, vond hij dat wel leuk, maar tegelijkertijd irritant en gooide hij op een grappige manier eruit: “Aaah, fuck-of!” Hij wist helemaal niet wat fuck-of betekende, maar nadat het hem een paar dagen geleden was uitgelegd vond hij het zo leuk, dat hij het welk 20x per dag zegt. Orian moest helemaal lachen toen hij dit voor de eerste keer van Loïc hoorde richting mij en zei: “It is really like you know each other for years! You are so connecting!” En zo voelde dat voor ons ook. We konden alles van elkaar hebben, van alles tegen elkaar vertellen en we lachten zoveel met elkaar. Oh, oh, oh, wat bijzonder.
Jongste piloot van Bretagne
Ik vond het ook heel bijzonder dat Loïc zich voor aan het bereiden was op toetreden tot de French Naval Aviation. Hij had al een tweejarige opleiding tot vliegtuigmonteur gehad en was zich nu aan het voorbereiden op kennis en kunde voor ‘the navy’, zoals hij het noemt. Hij staat voor ‘zijn’ Frankrijk en wil daar voor vechten als het nodig is. Als het hem niet lukt, dan blijft hij waarschijnlijk vliegtuigmonteur. Op zijn 13de jaar begon hij al met het leren voor zijn vliegbrevet die hij op zijn 17de gehaald heeft waarmee hij nu mag vliegen met een vliegtuig met 4 personen.
De avond was best gezellig en zoals gewoonlijk werden we eruit gezet toen zo goed als de hele secret village leeg was om 00.00u. Loïc wilde nog heel graag door naar de nightclub. Ikzelf had niet heel veel zin. “Just one hour, Yvette, come on.” “Ok, one hour, let’s go.”
We zijn inderdaad niet heel veel langer gebleven en toen we om 1.30u buiten stonden, zag Loïc Orian net voor ons lopen en ergens een straatje in gaan. Ik begreep eerst helemaal niet wie hij bedoelde, want hij heeft het al snel bij iedere jongen van in de 20 over een ‘man’. Dus toen hij over een ‘man’ sprak die we eerder deze avond hadden ontmoet, vroeg ik: “Which man? Where did we meet him? When?” “You know in the hostel!” “I don’t remember a man we met in the hostel!” “We were in the pub with him?” Hahaha, ik dacht dat ik dement aan het worden was, totdat blijkt dat hij Orian bedoelde. Een jongen van zo’n 23 jaar. We probeerden hem te volgen, maar raakten ‘m kwijt.
Nachtelijk gitaarspel
Rond 2.00u waren we in het hostel en zijn we nog in de huiskamer gaan zitten. Loïc wilde nog een beetje gitaar spelen. Altijd leuk gitaar spelen! Dus laat maar eens wat horen! We waren er misschien 10 minuten en toen kwam Orian binnen. Hoe toevallig! Hij is muzikant en neemt kort de gitaar van Loïc over, waarna Loïc ‘m ook weer overneemt. Leuk om te zien hoe ze elkaar een beetje inspireren en er een leuke sfeertje ontstaat. Maar we blijven niet heel lang in de huiskamer. Om 2.30u vind ik het wel welletjes geweest en zeg ik dat ik toch echt naar bed wil. Orian en Loïc stemmen ook in en zo ga ik mijn laatste nacht in om morgen rond een uur of 11 naar Nederland te reizen…
