Vrijdagochtend. De dag van vertrek. Vertrek terug naar huis. Ierland versus thuis-zijn, dat is nog wel een dingetje. Ongelooflijk dat ik zo’n geweldige tijd heb gehad. Ongelooflijk dat ik zo heb getwijfeld om te gaan of niet. Onderweg terug naar huis en dit weekend zal ik een heleboel overdenken. Maar nu opstaan, ontbijten, laatste dingen inpakken en afscheid nemen van Loïc. Hopla uit bed! Om 11.05u wilde ik uiterlijk naar het treinstation gaan. Het was nu 9.15u. Tik-tok, tik-tok…
Mentaal voorbereiden voor vertrek
Na het ochtendritueel gedaan te hebben, ben ik naar beneden gegaan voor mijn ontbijt. Loïc zat aan tafel samen met Orian. Klara had in een hotel geslapen afgelopen nacht. De stemming was enigszins bedrukt, maar we kletsten toch maar wat. “Where are you going today?”, vroeg ik maar. Ze wisten het nog niet. Het is helemaal prima dat de tijd om te gaan, is gekomen, maar ja, als je het zo naar je zin hebt gehad, is dat nooit leuk.
Rond 10.30u ging ik naar boven om mijn beddegoed eraf te halen en naar beneden te brengen. Gek om te zien: een leeg bed, klaar voor de volgende backpacker die diezelfde dag ‘mijn’ bed zou innemen. Ik breng het beddegoed naar beneden en pak mijn grote en kleine rugzak zo goed mogelijk in. Alles bij me? Niets vergeten? Onder het bed, achter het bed? Nope… Ik doe mijn jas aan, gooi mijn vrij zware en grote rugzak op mijn rug, de kleine rugzak draag ik en zo ga ik naar beneden. Ik zet de rugzakken bij de receptie en ga op zoek naar Loïc en Orian die naar de achtertuin waren gegaan.
Het afscheid
Ik vond ze in de kas die is ingericht als soort van loungeruimte. Het was aardig warm in de kas. Het was wederom zonnig weer, zoals ik bijna alle dagen heb gehad, dus dan warmt zo’n ruimte snel op. Er staat ook een piano in, 2 bankstellen en een ukelele. We spelen er wat op en draaien een beetje rond, wachtende tot het moment van het afscheid. Ik hou mijn horloge strak in de gaten, want hoe niet leuk dan ook, mijn vliegtuig wil ik echt niet missen!
Time is up!
Het was 11.00u… Als ik zonder haast afscheid wil nemen, moet ik nu beginnen! “Time is up… I have to go”, meld ik. We omhelzen elkaar en weet niet wat te zeggen, maar zeg: “Be a good boy and be good to your boyfriend!” “Yeah, yeah…thanks, thanks, thanks for everything. I miss you”, zegt Loïc. Ik omarm vervolgens Orian die tegen mij zegt: “Take good care of him!”, waarop ik lachend tegen ‘m zeg. “He is in your hands now, so take good care of him!” “Let me know when you are at the station, at the bus in Dublin and the airport so I know everything is ok”, zegt Loïc nog.
We lopen door de achtertuin, door het hostel, ik pak mijn backpack, Loïc pakt mijn kleine rugzak: “Wow, that is too heavy!” Tja, klopt, ik was aardig zwaar bepakt: mijn camera’s, mijn laptop, kabels en boeken, tja, dat weegt zal snel aardig wat. We lopen door de gang naar de voordeur en draaien nog een beetje onrustig en ik haal mijn schouder op, zo van: “Wat moet ik nog meer zeggen?” We staan bij de tafeltjes van het hostelterras “The Coffee Shack” en als ik zie dat het 11.10u is en mijn trein over 25 minuten vertrekt, terwijl het in elk geval nog 10-15 minuten lopen is, zeg ik: “I really have to go….” Loïc geeft me mijn kleine rugzak die ik aan de voorkant over mijn borst-schouders gooi en maak aanstalten om te gaan.
Laten zien van verdriet, hoe mooi is dat?
“Yvette”, zegt Loïc. “I don’t know what it is, I don’t even know you, but I’m so sad. I want to hug you again!” Het wordt lastig nu om elkaar echt te omhelzen met die rugzakken voor en achter, maar we doen het zo goed en zo kwaad als het kan. We laten elkaar weer los, maar Loïc laat ook zijn gevoel zien dat boven komt bij dit afscheid… tranen rollen over zijn wangen… Ik moet me ‘groot’ houden, besluit ik. Tegelijkertijd ben ik het niet met mezelf eens en raak ik wat in strijd met mezelf. Als ik mijn verdriet laat zien, huil ik de rest van de weg en dat wil ik niet. Ik moet door, ik heb behoorlijk wat bagage te dragen van zo’n 25 kg alles bij elkaar, ik mag de trein niet missen, ik mag het vliegtuig niet missen.
Van de andere kant: hoe mooi is het om je verdriet gewoon te laten zien. Orian ziet het allemaal gebeuren en het ontroert hem… Maar ik moet gaan… “Well, I leave now… bye… bye…” en ik loop weg. Ik draai me nog wel 5 keer om en zwaai met heel veel enthousiasme met een gevoel van: het was geweldig!! Dankjewel, dankjewel, dankjewel!
Ierland versus thuis-zijn, het is echt een dingetje…
De reis terug...
Ik ben de weg een beetje kwijt naar het treinstation van Killarney en pak Google Maps erbij. Nu even koppie erbij en focus op de reis terug, gaat het door me heen. Ik moest 2x stoppen om zeker te weten dat ik de juiste richting liep. Ik verlaat Killarney, het Black Sheep Hostel, ik verlaat de pubs, de prachtige landschappen, de bergen, de meren… Terug naar mijn leventje die er heel anders uitziet… Ik kom zo’n 7 minuten voor vertrek van de trein aan. Mijn rugzakken vallen me letterlijk zwaar. Ik was ook nog eens moe en natuurlijk niet happy. Je zag de trein op zo’n 400 meter afstand staan, wachtende totdat-ie naar het station mocht rijden. Nondedju, waarom rijdt die gewoon niet naar het perron dan kon ik die rugzakken afdoen in de trein!
Chaos in de trein
Nadat-ie eindelijk aankomt, zoek ik mijn gereserveerde plek met mijn naam erboven. Het is chaos in de trein. Mensen zoeken en proberen langs elkaar heen te lopen wat nauwelijks gaat met al die reistassen erbij. Uiteindelijk zie ik mijn plek, maar die is bezet door een vrouw van rond de 75 met haar man naast zich. Ik benader ze vriendelijk: “I think you’re sitting on my seat?” “No, no, this is ours. Look at our ticket.” Ze liet me haar ticket zien, maar ze hadden de cijfers niet goed gelezen en zagen dat ze inderdaad op de verkeerde plek zaten. Ze stonden op en gingen naar de juiste plek en ik kon op mijn plek zitten.
Ik hoorde veel gemompel bij mensen en toen bleek dat de trein 2 wagons minder had, terwijl mensen hun reserveringen hadden gemaakt. Dat is dus die chaos die ik al beproefde! Da’s ook lekker: heb je gereserveerd, is die wagon er niet! Pfff, wat een gedoe. Maar… ik was blij dat mijn plek er gewoon was! Ik aanschouwde het landschap wat aan me voorbij schoot. Het weidse landschap met de bergen werd steeds vlakker. Alle herinneringen schoten door mijn hoofd, maar ik wilde er tegelijkertijd niet aan denken. Het was te leuk geweest en het doet me verdriet dat dat over is. Nog een paar uur reizen naar Dublin en daar de bus pakken naar het vliegveld waar ik zo’n 4 uur van voor vertrek van mijn vlucht zal aankomen…
Alvast even wennen
In de tussentijd maak ik nog even gauw €500 over als aanbetaling voor mijn Fiatje 500, Tuffie. Die ondergaat een kleine restauratie sinds een jaar of 12. En het blijkt hard nodig te zijn. Dus dan maar even met mijn gedachten met mijn leven in Nederland zijn. Kunnen we alvast wennen… Weer dat mysterieus gevoel: Ierland versus thuis-zijn… Is iets om over na te denken.
Dublin - Heuston Trainstation - Dublin Airport
Het is ongeveer 15.00u en ik ben aangekomen op Heuston Trainstation in Dublin. Ik ben vlakbij het laatste stukje terug naar Nederland. Ik neem het treinstation nu rustig in me op, koop nog wat te eten en drinken in een kleine supermarkt en ga met mijn vrij zware rugzakken naar buiten waar mijn bus moet staan.
Het is wederom prachtig weer. Het zonnetje schijnt, ik heb het zelfs warm. Dat het lekker warm weer is, zie ik ook aan de mensen die met een korte broek rondlopen. Ik kijk eens goed rond en denk terug aan mijn tijd in Dublin zo’n 20 jaar geleden! Het is de 5de keer terug in Ierland en wederom heb ik goeie herinneringen aan het land. Wat voor een gevoel Ierland me geeft, kom ik straks op terug.
Ik zit bij de bushalte en het lijkt erop dat er meer bussen naar het vliegveld gaan dan op het tijdschema staat dat ik heb uitgeprint. De ene bus vertrok net toen ik naar buiten liep en de volgende is er al weer. Ik ga nog even zitten, maar loop na 10 minuutjes toch naar de bus toe. Ik leg mijn grote rugzak in de bagageruimte onder de bus en loop naar binnen. De bus vertrekt 5 minuten later al. Dag-dag, Dublin; see ya Ireland.
Op naar Aerfort Bhaile Átha Cliath…
Aerfort Bhaile Átha Cliath, 25 kg bagage en security-regels
Na ongeveer een half uurtje was ik er dan: Aerfort Bhaile Átha Cliath oftewel Dublin Airport. Even uitzoeken waar ik mijn bagage kan inchecken. Ik zag vele apparaten staan waar mensen soms iets met hun bagage deden. Ik bekeek het eens van dichterbij, bleken dit weegschalen voor bagage te zijn, waar je je ook digitaal mee kon inchecken. Dat deed ik dan maar: grote rugzak 16,5 kg, kleine rugzak 9 kg. Ik loop toch mooi zo’n 25 kg te sjouwen! Powerrrrr! Beetje sport is nooit verkeerd! Je kon je bagage vervolgens bij de balie zelf op de band leggen waarbij je met je RyanAir-app ervoor zorgde dat je bagage geaccepteerd werd en de band ging rollen. Dag bagage! Tot in Nederland!
Nu nog zo’n 3,5 uur doorkomen… Ik loop door security-check waarbij mijn kleine rugzak weer er tussenuit wordt gehaald. Ik moet mijn laptop en camera’s eruit halen. Godsakker! Op de heenweg was dat juist weer allemaal niet nodig! Ik krijg wat van al die verschillende regels overal! Dus alles eruit, weer opnieuw door de scanner en ik kon alles weer inpakken. Maar goed, het is wel allemaal vrij vlotjes verlopen. Geen gedoe met lange wachtrijen ofzo.
Rusteloos winkeltjes in- en uitlopen
Nou, nog iets langer dan 2,5 uur… Ik ben natuurlijk hartstikke rusteloos. Een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Ik loop zowat langs allerlei winkeltjes en bekijk of ik toch nog wat souvenirs kan meenemen. Maar voor wie? Misschien ga ik weer naar Kenia en is het leuk om iets vanuit Ierland mee te nemen? Ach, wat een Westerse gedachte. Daar geven ze niets, maar dan ook helemaal niets om.
Iets voor mezelf dan? Na 2 x op en neer gelopen te hebben door de hele winkelgalerij van het vliegveld nog voor je bij de gate bent, verschillende winkeljes meerdere malen in en uit te hebben gelopen, besloot ik een leuke, vrolijke mok met schapen erop getekend te kopen. Na enige twijfel heb ik ook nog een knuffelschaap gekocht. Mocht ik nog naar Frankrijk gaan, naar Bretagne, dan is dat als herinnering toch leuk.
Laatste Ierse avondmaaltijd
Aangezien ik deze morgen alleen ontbijt heb gehad en verder in dat supermarktje iets kleins te eten en drinken had gekocht, besloot ik maar gewoon een avondmaaltijd te nemen. Ik heb nog ongeveer 1,5 uur over en de gate is maar op 7 minuten afstand hier vandaan. Dus nog tijd genoeg om ‘rustig’ te kunnen eten. Heel gezellig, zo alleen… Niet leuk. Ik neem een laatste echt Ierse maaltijd: Irish Stew met mashed potatoes. Het is superdruk bij alle restaurantjes. Gelukkig vind ik toch nog een tafeltje. Ik raak een beetje aan de klets met de mensen naast me, maar ik eet toch niet helemaal op m’n gemak. Het is puur om te voorkomen dat ik honger zou krijgen. Om 19.30u vertrekt het vliegtuig, het is ongeveer 1,5 uur vliegen en het is een uur later in Nederland. Dus uiteindelijk is het al iets van 22.00u als ik land.
Na ongeveer 20 minuten sta ik weer op en loop ik maar naar de gate.
Ryan Air, even wachten
Terwijl ik naar de gate loop, maak ik nog wat foto’s van de leuke quotes op een muur van de gang. Ik probeer hiermee nog wat tijd te rekken met wat leuke dingen, maar binnen 6 minuten sta ik echt voor de gate. Ik heb nog zo’n 30 minuten de tijd voor het vliegtuig vertrekt. Ik ga ergens zitten, scroll wat door mijn telefoon en wacht maar. Het vliegtuig van Ryan Air is er nog niet. Dan wachten we nog maar even. Na ongeveer 20 minuten, komt de (co)piloot wel aangewandeld, maar het vliegtuig is er nog steeds niet. Op het moment van de officiële vertrektijd, komt het vliegtuig van aangereden naar de gate.
Alle passagiers staan wat onhandig gedeeltelijk te wachten op de trappen die naar de wachtruimte beneden gaan. Ik heb daar geen zin in en blijft lekker boven in de hal staan. Een beetje naar het vliegveld kijken, een beetje foto’s maken van de vliegtuigen. Ik blijf het nou eenmaal boeiend vinden.
Ryan Air’s handbagage instructies? Nee, hoor!
Na nog een kwartier loopt de rij op de trap door en sluit ik aan. Al gauw ben ik ook beneden in de wachtruimte. Ik ben toch benieuwd of de zogenaamde strenge handbagage-controle qua afmetingen nu gedaan wordt. Het is op de heenweg in elk geval niet gebeurd. Ook niet net bij het inchecken van mijn ruimbagage. Misschien nu?
Nope! De deuren van de wachtruimte gingen open en op je ticket kan je zien of je achter- of voorin het vliegtuig in moet stappen. Ik mag achter instappen en er wordt helemaal niets gecontroleerd. Dus het valt allemaal wel mee met die Ryan Air. Misschien dat het wel op de kleine vliegvelden gebeurt. En ik thuis maar mijn best gedaan om precies de juiste handbagage-rugtas te pakken volgens de afmetingen die Ryan Air stelt. Och, ja, prima. Ik heb alles wat ik bij me wil hebben.
Avonturen en herinneringen gedragen door mijn rugzak
Daar gaan we dan. “Bye-bye Ireland, bye-bye all the amazing adventures and beautiful encounters with people! Thank you again!” Dat gaat door me heen, terwijl het vliegtuig na zo’n 45 minuten vertraging opstijgt. Dublin wordt kleiner en kleiner… we vliegen over het water op weg naar Engeland. Ik moet even slikken. We vliegen over Engeland. Vervolgens weer over het water en dan landen we op Schiphol. Het is klaar. Ierland is verdwenen alsof het een sprookje was.
Ik loop naar de bagageband en zie onmiddellijk mijn bagage. Ik grijp mijn rugzak van de band alsof ik mijn ‘thuis’ zie. Dat zit volgens mij wel een beetje in backpackers. Al heb ik lang niet meer gebackpacked, het gevoel van een backpacker zit er nog wel degelijk! Alle avonturen en herinneringen worden door die rugzak gedragen. Het is een fijn gevoel om ‘m op mijn rug te gooien. Het enige verschil met nu is dat mijn gevoel bij vertrek naar Ierland wel heel anders was.
Naar mijn parkeerplaats
Ine staat al buiten te wachten. Ik parkeer mijn auto al jaren bij haar op de parkeerplaats waar mensen hun auto kunnen parkeren als je naar Schiphol wil. Ze brengt en haalt je dan. Erg handig en gezellig! In het busje van Ine zitten nog 2 andere mensen die net van huwelijksreis terug zijn. Ze waren in Californië geweest. Al hun verhalen brachten mij ook weer terug naar die tijd dat ik in Californië was dus erg leuk om naar te luisteren. Aangekomen op de parkeerplaats stappen de andere mensen uit en rijden in hun andere auto weg. Ik blijf nog een tijdje met Ine kletsen over mijn verhalen over Ierland en de mogelijke reis naar Kenia die op de planning staat. Ine van haar kant vertelt over haar voortgang met haar bed & breakfast wat heel veel voeten in de aarde heeft gehad. Tja, ondernemen, valt niet mee!
Home sweet home?
Vanuit Ine is het nog ongeveer 50 minuten rijden naar huis. Het was inmiddels 22.30u geweest, dus tegen 23.30u ben ik dan thuis. Gelukkig thuis meteen naar bed, dan hoef ik tenminste niet bewust bezig te zijn met alles wat ik heb meegemaakt. De rit verloopt prima, het is even wennen weer rechts te rijden en bij het mijn straat inrijden ben ik echt niet blij. Home sweet home? Nee, echt niet…
Ik doe de deur open, pak mijn bagage uit mijn auto en ga gelijk naar boven. Ik neem een lekkere warme douche en laat mijn bagage liggen. Wat een leegte in huis… Geen gezelligheid bij het naar bed gaan. Bij het opstaan ben ik alleen, bij het ontbijten ben ik alleen en wat ga ik weer allemaal doen morgen? Van alles en nog wat. Bezig zijn. Zoals gewoonlijk.
Ireland, my Ireland - maar waarom?
De afgelopen 12 jaar ben ik alleen maar in Kenia geweest. Dat zei ik ook al aan het begin van deze reisverslagen over Ierland. Maar Ierland was het eerste land waar ik naartoe op reis ging en waarmee het latente reisvirus werd aangewakkerd. De verborgen liefde voor vrijheid en ontdekking werd ineens zichtbaar.
Ierland staat voor mij voor gemoedelijkheid, samenzijn, muziek, dans, zang, geloof, legendes, bergen, meren, back to basic, schapen op de weg, ontzettend leuk accent en natuurlijk Guinness! Dat alles valt onder één woord: innerlijke warmte. Iets waar ik heel veel behoefte aan heb en waarin ik helemaal tot leven kom. Alsof alle onderdrukte mooie overtuigingen ineens tevoorschijn mogen komen. Ik voel me goed, ik voel me vol energie.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder…
En Loïc in dit hele verhaal? Hij was mijn evenbeeld wat ik veel verborgen hou: wees jezelf. Laat jezelf zien. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder… Gedeeltelijk laat ik dat wel zien, maar Loïc liet dingen zien die ik niet durf te laten zien en wel graag zou willen laten zien. Als je het over connectie hebt, had ik het met hem. Leeftijd maakt duidelijk niet uit. Het ligt er maar net aan wat die ander in je oproept. Dat kan op jonge en oudere leeftijd. Je leert ervan. Je neemt die ervaringen mee. Als er iets is waarom ik me in veel dingen laat tegenhouden, is het om wat een ander denkt of vindt. Hij heeft mij geïnspireerd om niet bang te zijn voor de reactie van de ander.
Het hele weekend na thuiskomst heb ik veel verdriet gehad. In de week erna werd het wat minder, maar nog steeds had ik mijn leven niet echt opgepakt. Ik deed mijn ding, maar mentaal was ik in een andere wereld. Dit heeft me heel veel doen nadenken: wat triggert mij zo? En dat is een heel interessant onderwerp wat teruggaat naar mijn kindertijd, jeugd, adolescentie en nog later. Het gezin waar je in opgroeit bepaalt veel over de rest van je leven. Dit is iets waar ik voor mezelf en voor anderen mee verder ga met Jouw Gezinspad.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!
Hierna ga ik door naar Kenia, het land wat dezelfde eigenschappen heeft van innerlijke warmte. Alleen dan anders, maar daarom ben ik daar wel thuis. Ook al? Ja, ook daar! Lees mijn verdere reisverhalen hierover!
Liefs, Yvette