Mijn gezinspad, vandaar Jouw Gezinspad

Een hele ingewikkelde titel. Maar als je ‘m goed leest, kan je eruit afleiden dat ik met Jouw Gezinspad ben begonnen, omdat mijn gezinspad daartoe geleid heeft. Mijn gezinspad was niet de meest constructieve. En dan bedoel ik het gezin waarin ik ben opgegroeid: het ‘gezin van herkomst’, zoals ze dat noemen.

Het je kwetsbaar opstellen, is iets wat ik niet makkelijk vind. Zeker als ik het over mijn gezinspad heb. Dan heb ik het dus ook over mijn vader, mijn moeder en mijn broer. Zij zijn mijn gezin van herkomst. Het daarover hebben, voelt als een soort van verraad, terwijl ik merk dat het voor mij zo belangrijk is om me vrijer te voelen. Iets vertellen over mijn kindertijd en later, is iets waaraan ik heel veel behoefte heb. Het er niet over hebben, voelt als het meedragen van een geheim. Bij het gevoel van verraad stel ik me zo voor dat ik alles tot in detail vertel. Maar ik weet ook dat ik over mijn gezin met respect en nuance kan vertellen. Sowieso om mee te beginnen.

Ik ben er ook van overtuigd dat ik door erover te vertellen een cirkel kan doorbreken binnen mijn familie. Meestal ligt je grootste kracht in de wonden die je hebt opgelopen. Daarmee kan ik ook andere gezinnen en kinderen of jongeren helpen. Hoe mooi is dat? Eigenlijk is dat al sinds mijn 18de mijn levensmissie en enkele jaren geleden heb ik soort van beloofd aan mijn ouders dat ik die cirkel zal doorbreken. Ik weet zeker dat ze dan trots op me zijn vanuit die andere wereld waar ze in 2017 en 2018 naartoe zijn vertrokken… Maar de weg er naartoe is niet makkelijk.

Relatie van mijn ouders en ontwikkeling mijn broer en ik

De relatie tussen mijn ouders was voor een leek een ondoorgrondelijke. Mijn moeder was intens emotioneel en maakte zich overal zorgen over ten op zichte van mijn broer en mij. Mijn vader was de nuchterheid zelve en had als motto bij onze opvoeding: “Zelfervaring is de beste leermeester”. Beiden hebben zij hun hele leven trauma(‘s) vanuit hun jeugd meegedragen. Mijn moeder was het slachtoffer van een liefdeloze opvoeding van haar moeder en mijn vader heeft zijn moeder al op zijn 9de jaar moeten verliezen en op z’n 15de belandde hij in het Jappenkamp in Indonesië. Beiden hebben ze hun trauma’s ieder op een heel andere manier met zich meegedragen. Mijn moeder beet zich vast in het verleden en mijn vader liet het verleden zoveel mogelijk rusten.

De overeenkomst is dat ze het beiden niet verwerkt hebben. Waarschijnlijk hebben ze elkaar in die ‘wonden’ gevonden. Dit heeft veel invloed gehad op mij en mijn broer als hun kinderen. Ook zijn wij – net als onze ouders – er allebei verschillend mee omgegaan en zijn er grote verschillen te zien tussen ons. Ik ben de emotionele en verbindende kant met mensen opgegaan, mijn broer is de nuchtere en afstandelijke weg opgegaan.

Mijn relatie met mijn moeder

Als volwassene kan ik nu zeggen dat ik een niet-gezonde relatie heb gehad als kind met mijn moeder. Echter me terugplaatsende als kind herinner ik mij haar als heel erg lief en zorgzaam. En dat was ze op zich ook wel.

Als tiener werd de relatie met mijn moeder desastreus en destructief. Zeg eigenlijk maar gewoon traumatisch. Dit heeft zo’n 30 jaar geduurd. Dus tot ver in mijn volwassenheid. Als tiener was ik daardoor – en ook door de onbegrijpelijke relatie tussen mijn vader en moeder – de weg volledig kwijt en ben ik uit veiligheidsoverwegingen op mijn 19de het huis uitgegaan. Van daaruit moest ik mijn weg zien te vinden in de wereld.

Mijn relatie met mijn vader

Met mijn vader was de relatie vooral speels. We gingen vaak tennissen en we maakten vele boswandelingen waarin ik ontzettend veel van mijn vader over de natuur heb geleerd. Echter, de belangstelling voor mijn moeder, mij en mijn broer was nauwelijks aanwezig. Daarnaast had hij soms woede-aanvallen die ik volgens mij prima heb kunnen opvangen en verwerken. Ik was in elk geval niet bang voor hem en stond zelfs mijn ‘mannetje’.

Sinds mijn 17de werd mijn relatie van de één op de andere dag met hem grotendeels liefdevol, begripvol, eerlijk en oprecht. Dat was een specifiek moment waarop mijn vader me beschermde tegen mijn moeder. Dit was ook weer een traumatisch moment… Ik word er nog verdrietig van… Wat was mijn moeder toch in de war door het overlijden van haar moeder. Dat verdriet over mijn moeder heb ik altijd meegedragen, hoe ernstig ik er ook onder leed.

Later, zo rond mijn 30ste hebben mijn vader en ik ons hele gezinsleven volledig besproken. Op zijn initiatief. Dat was zo waardevol! De vraag waarom hij bij mijn moeder was, kon hij alleen vanuit zijn hart vertellen: “Ik hou van je moeder en zal altijd van haar houden.” Wat dat dan precies was waardoor hij van haar hield, heeft hij nooit kunnen uitleggen.

Mijn broer en de algehele gezinsband

Mijn broer had zijn eigen leven. Altijd gehad. Hij trok zich als kind vaak terug in boeken, voetbalde, tenniste en fietste. Toen hij ging studeren, kwam hij na een jaar weinig meer thuis. Hij heeft zich dus vooral gedistancieerd van ons gezin.

De band tussen ons als gezinsleden was uiterst gespannen. Ik weet echter niet of mijn vader dat altijd zo gevoeld heeft. Ik denk dat hij zich meestal staande heeft kunnen houden en zich zelfs senang heeft gevoeld in hoe het ging. Hij heeft zijn weg dan ook grotendeels als ‘einzelgänger’ gevonden binnen het gezin en was daarin zeer zeker zichzelf. En ik moet zeggen dat ik die einzelgänger-trekjes ook wel heb…

Proberen het doolhof uit te komen

Het gezin van herkomst is zo belangrijk voor je toekomst. Het opgroeien in een gezin waarin niet duidelijk is wat ‘liefde’ was, waarbij steun en toeverlaat ook niet erg aanwezig was, heeft ervoor gezorgd dat ik als kind, tiener en dus ook als volwassene mijn eigen weg moest zien te vinden. Gebaseerd op… wat je hebt geleerd van je ouders, je gezin van herkomst. Bij ons was die fundering niet gezond.

Jongeren die uit disfunctionele gezinnen komen, zeggen vaak van: “Ik zou nooit zo doen tegen mijn kinderen.” Maar de vorming van de psyche is ingewikkeld en is niet louter met je verstand even te veranderen. Al die jaren hebben er biologische en chemische processen in je hersenen plaatsgevonden waarop je hersenen zich verder ontwikkelen, je waarden en normen zijn gevormd en je genen die je mee hebt gekregen bij je geboorte hebben ook veel te zeggen over je algehele ontwikkeling.

Het is dan een doolhof waar je erg moeilijk uitkomt. Het wordt een levenspad waarin je heel erg veel leert over allerlei soorten relaties, vertrouwen, mentale gezondheid, vriendschappen, eerlijkheid, openheid, keuzes, gedrag, liefde, etcetera. Wellicht leer je veel meer over het leven dan iemand die een prima en liefdevolle opvoeding heeft gehad in zijn gezin van herkomst. Zo iemand vindt zijn weg in het leven vaak wel en weet weloverwogen en intuïtieve keuzes te maken. Dat is iets wat bij mij uiterst moeizaam is gegaan: keuzes maken.

In één ding heb ik mijn keuze wel gemaakt: dat wat ik heb meegemaakt wat we me tot in iedere cel van mijn lichaam heeft geraakt, wil ik gebruiken en zal ik gebruiken om de wereld een beetje beter te maken.

Vandaar Jouw Gezinspad, mijn eigen praktijk!