Het is zaterdag, 1 oktober alweer. Ik heb heerlijk geslapen en ga weer naar het ontbijt waar ik Simon weer ontmoet. Hij weet nog niet precies wat hij gaat doen vandaag, want hij heeft geen overnachtingsplaats aankomende nacht en denkt erover na om ‘gewoon’ op straat te blijven. Ik denk met ‘m mee waar hij zou kunnen blijven slapen, maar met enige koppigheid zegt hij dat het allemaal wel goed komt. Wat ik vandaag ga doen, ben ik ook nog niet zeker van. Maar ik wil wel de Ring of Kerry gaan doen, want was de hoofdreden om in Killarney te verblijven. Een auto huren was in elk geval een goede optie.
Sorry, verkeerde kamer!
Ik dacht dat ik maar één nachtje op de 6-persoonskamer Australië sliep van het Black Sheep Hostel en besloot meteen na het ontbijt mijn spullen te verhuizen terug naar India te gaan. De kamer waar ik vandaan kwam. Bepakt en bezakt liep ik met mijn grote en kleine rugzak naar die kamer die op slot was. ‘Vreemd, niemand maakt de kamer op slot… Maar, haha, ik heb de sleutel nog!’ Dus ik maak de deur open en gooi mijn rugzak in een hoek neer, pak mijn losse kleine rugzak (2de kleine rugzak apart meegenomen), wil mijn spiegelreflexcamera erin doen, waarna er iemand anders binnenkomt. Hij kijkt me een beetje vreemd aan en tegelijkertijd denk ik: “Niet overal wat achter zoeken.” Maar deze keer had ik toch gelijk!
“Are you in the wrong room?” “No, I have just moved from one room to another.” “Well, that’s not possible.” “Well, yes, I stay here 9 nights and move from one room to another.” “Well, that’s not possible because we are with a group and rented the whole room.” Oh-oh… “Really? Well, then something has gone wrong, I guess and then I hope I still have a bed in this hostel!” “How did you get the key?” “I still got it from the night before. Well, let’s see how I’m going to find another bed.”
Ik liep naar de receptie en vroeg waar ik die nacht zou slapen. “You’re still in the same room as last night. You are going to move tomorrow and after that you don’t have to move anymore.” Oooooh, ja, dat hadden ze niet gezegd! Maar ok, ik was allang blij dat ik gewoon een bed had en ging weer met mijn rugzakken naar Australië.
Bustour Ring of Kerry?
Nu ik wist dat ik vanavond in elk geval wel een bed had, werd het tijd om de knoop door te hakken over het ‘hoe’ de Ring of Kerry te zien. De Amerikaanse man van 74 was samen met een Amerikaanse vriendin die dag ervoor met een tourbus gegaan. Ik kwam hem tegen en vroeg hem wat hij ervan vond. “Well, you know, it’s not that it is the best, but it was a rainy day and the driver explains you all kind of things, which is nice. You stop at not the best places for a drink, but they probably have to. Well, I enjoyed it, so yeah it’s nice!”
Hm, ga ik nou echt een bustour doen? Wordt dat nou echt leuk? Ik wil mooie foto’s maken en stoppen wanneer ik wil. Maar is dat wel een goed idee op die bergweggetjes?
Even later kwam ik Hannah, het Duitse meisje, in de keuken tegen. Ik vertelde haar mijn twijfel en ze reageerde meteen: “Don’t go with that bus. I did it yesterday and it is really not nice. You sit a lot in the bus, you can never stop when you want to, they take you to a stupid restaurant which is more like a canteen and the people in the bus are mostly old. Renting a car is much better! And if you want to share a car, I will come with you, because my boyfriend has to leave tomorrow and I have to stay another day. So it would be nice that I can do it together with you and have it the way I would have had it. Then you can probably hang a note on the message board to ask other people to join.”
Pittoreske Kerry Airport
Hm, geen slecht idee. Ik zocht op waar ik vandaag een auto kon huren en hoeveel het kostte. Mooi! Voor 5 dagen (dan doe ik het ook gelijk goed) €124 en ik kan ‘m bij Budget Car in het centrum ophalen. Perfect. Ik hing het briefje op met mijn oproep en off we go! Rugzak, fototoestel, portemonnee, jas en gaan! Ik moest nog een beetje zoeken in het centrum en uiteindelijk kwam ik uit bij een ini-mini-kantoortje… Gesloten! Ik zocht het nog eens op en zag dat ik niet goed had gekeken. De dichtsbijzijnde mogelijkheid om de auto op te halen was op Kerry Airport, zo’n 17 km hier vandaan. Ik zag dat er ieder half uur een bus heen ging vanaf het treinstation. Dan maar daarheen.
Het was nog even zoeken, maar bij aankomst na ongeveer 10 minuten, hoefde ik nog maar een kwartiertje te wachten en vertrok de bus. Het buskaartje kon je kopen in een bushal met zelfs wachtruimte. Ik moet zeggen: zoiets missen we in Nederland. Alles gaat tegenwoordig digitaal, dus er is niet meer veel aandacht voor de gewone mens. Maar ja, dat is dan ook een belangrijke reden waarom Ierland me zo aantrekt.
Na ongeveer 20 minuten kwam ik aan op Kerry Airport. Wat grappig zo’n klein vliegveld. Er stond een gebouw niet groter dan een middelgrote supermarkt, verder was er plek voor zo’n 200 auto’s, een bushalte en één vertrek- en landingsbaan. Maar waar ik nou de auto kon halen?
Officieel geen auto in voorraad?
Ik liep naar binnen en zag eigenlijk geen personeel. De incheckbalie was een soort van loket waar een vrouw achter zat, er was iemand van de security en dat was het. Er was een restaurantje, dus daar ging ik maar naar binnen. Even vragen aan een serveerster of zij wist waar ik de auto kon halen. En jawel, ze wist het en liep zelfs met me mee naar buiten om het aan te wijzen! Heerlijk zo’n gemoedelijk, behulpzaam sfeertje op een pittoresk vliegveldje.
Ik moest een stuk over de parkeerplaatsen lopen naar achteren. Daar stonden een stuk of 5 keten (keetgebouwen) met de verschillende huurmaatschappijlogo’s erop: Hertz, Europcar, Avis, Budget Car en nog eentje. BudgetCar moest ik hebben. Het zag er wat gesloten uit… Ik probeerde een deur te openen… op slot! Ik zag alleen bij Hertz de deur open staan. Ik liep naar binnen en vertelde aan de jongen achter het bureau dat ik online geboekt had bij BudgetCar. Hij antwoordde met dat leuke Ierse accent en verwees me naar een ‘schuur’ daarachter. Als ik daar niemand zou vinden, zou ik altijd terug kunnen komen. “We will sort things out for you. No problem!” Jaja, dat snap ik wel. Dan kan ik bij jou een auto huren…
Ik liep naar de ‘schuur’ toe wat een garage was waar ze de auto’s onderhouden. Ik deed mijn verhaal bij de jongen die daar bezig was met een auto en hij zei dat hij er zo aan kwam en dat ik terug mocht lopen naar de keet van BudgetCar. Dat duurde niet lang en we gingen samen naar binnen. Hij verbaasde zich erover dat ik nu een auto kwam halen die ik die middag geboekt had. Er was officieel namelijk geen auto in voorraad…
Wat een gedoe bij het huren van een auto!
Maar ik had geluk, hij heeft iets kunnen regelen. Het verder administratief afhandelen zou zo gebeurd zijn en dan kon ik terug naar Killarney rijden… Nou… dat liep heel anders!
“What kind of insurance do you want to have?” “Well, the cheapest.” “Ok, no problem, then you will have a deductible of €2000. We will get that frozen on your credit card and once you come back and nothing has happened, it will just remain in your account. Is that alright with you?” “Yep!” “Ok, well please insert your credit card in this reader and use your pin.” “My pin? I don’t have a clue what my pin is.” “Uhm, that could be a problem, but let me try to divert that route. No problem.”
Hij doet wat achter zijn computer en… “No, it isn’t working. Do you know whether there’s enough credit space?” “Wow, I don’t have a clue. I have to look that up. But then I need to go to their website and of course login… Let me try to figure that out.”
Ik moest dus nu mijn wachtwoord zien te vinden van de website van het bedrijf waar mijn credit card is. Nu had ik toevallig van tevoren een digitale plek bedacht waar ik al mijn wachtwoorden had verborgen. Dat kostte ook weer wat tijd. Na het vinden van mijn inloggegevens lukte het met om op de creditcard website te komen. En jawel, hoor, mijn kredietruimte was niet groot genoeg. Ik moest ‘m verhogen waardoor ik in elk geval €2000 kon laten bevriezen op mijn creditcard. Er werd uitgelegd hoe je meer kredietruimte kon regelen.
Concentratie, concentratie... Bevestigen en...!
Ik volgde de route, vroeg meer aan en kreeg als reactie: “Bedankt voor uw aanvragen. Binnen 10 werkdagen laten we u weten of dit gelukt is.” Nee, he, wat heb ik daar aan? Ik vertelde het de medewerker. “Let me just call that company”, zei ik. Ik kreeg gelukkig iemand aan de lijn die me uitlegde hoe ik dat moest doen. Ik moest geld overmaken met mijn gewone bankpas naar de creditcardrekening. Ze legde me uit hoe en gelukkig was dat niet moeilijk. “Ok, bedankt.” Het gaat me lukken!
Concentratie… klik hier, klik daar…. en bevestigen! Yes! Ooooee… neeee…. plaats je bankpas in je cardreader… Neeee! Ik legde het de medewerker van BudgetCar uit, belde weer het creditcardbedrijf op en vertelde waar ik tegenaan liep. “Dan ben ik bang dat ik je niet verder kan helpen”, was het laatste wat ze nog kon zeggen. Tja, einde verhaal…
De medewerker had al aangeboden om de goedkoopste extra verzekering af te sluiten waarmee de €2000 eigen risico verviel. Dan was ik verzekerd tegen schade aan de auto zelf en het optakelen van de auto indien nodig. Dit kostte me iets van €110,-. “Just do that. I’m done. Did everything I could and I just want the car.” Na 5 minuten was alles geregeld. Ik bedankt hem voor zijn hulp en geduld en stapte in mijn Mitsubishi. Ik had inmiddels een dikke kop van de stress door al het gedoe. En dat was nog niet voorbij.
Links rijden
He, he, dacht ik. Dat is achter de rug. Daar ging ik. Voorzichting uitparkeren. Shit, die versnellingspook aan de linkerkant is toch een stuk lastiger dan ik dacht. Ik rij met weinig moeite aan de linkerkant van de weg in Kenia, maar ik was even vergeten dat we in Kenia een automaat hebben en hier een gewone handmatige versnellingspook.
Alles is gespiegeld, de stoelen en de weg, maar de versnellingspook heeft z’n versnellingen op dezelfde manier staan als de pook in Nederland. Ik voelde mijn hersenen gewoon splijten. Vooral als je dacht even relaxed een stukje op een doorgaande weg te hebben gereden en je moet stoppen vanwege een kruispunt ofzo, dan grijp je op de eerste plaats naar de verkeerde kant…geen versnellingspook dus. Je realiseert je dat, grijpt naar de andere kant en moet de orde van de versnellingen met je linkerhand niet anders gebruiken dan in Nederland. Als je begrijpt wat ik bedoel? Ik kreeg er dus nog meer koppijn van dan dat ik al had! Ik besloot toch nog wat meer te rijden, want morgen zou ik de Ring of Kerry moeten rijden met een paar passagiers…
Ik parkeerde op een geven moment bij een soort van supermarkt mall Tesco om wat te drinken te halen en wat te snacken. Daar was ik toch ook wel aan toe. Ik ben vervolgens nog een half uur in de auto op de parkeerplaats gebleven om enigszins te ‘cooldownen’. Daarna reed ik door naar het hostel. Pffff. Ik had het gered allemaal, maar niet op de meest soepele manier!
Tijd voor een Guinness!
Aangekomen in de keuken van het hostel, ontmoette ik Hannah weer. “You’ve got another passenger from Canada!” Ze had gesproken met iemand die mijn briefje had zien hangen en wilde graag mee. Ik had het gevoel dat Simon ook nog wel mee wilde, dus dan waren we mooi met z’n vieren! Even later zag ik Simon ook in het hostel en na het eten, koken en afwassen besloten we nog een Guinness te drinken. Eerst nog een beetje hangen in de Happy Corner met de Canadese meiden van gisteren tot een uurtje of 22.00u. Ze wilden niet mee naar de pub, omdat ze het die nacht ervoor zo laat hadden gemaakt en ze moesten de volgende dag weer verder trekken. Dus ik en Simon bleven over.
“So where do we go?” “Let’s go to the secret village again!” Rond een uur of 22.30u waren we daar en we zijn vervolgens tot ongeveer 0.30u gebleven.
Simon had in de tussentijd geen slaapplaats geregeld en had bedacht met mij mee het hostel binnen te gaan, daar een beetje in de Happy Corner te hangen en dan op een gegeven moment weer naar buiten te gaan. Een beetje wandelen, op een gegeven moment een ontbijtje scoren en dan zou hij weer terugkomen naar dit hostel. Ik verklaarde hem helemaal voor gek. Na een kwartiertje in het hostel te zijn, kwam een andere hostelganger binnen met fish & chips. Simon en hij raakten in gesprek met elkaar wat voor mij een mooi moment was om naar mijn kamer te gaan.
“See you tomorrow”, zei ik en liet ‘m achter benieuwd hoe hij zich morgen zou voelen en of hij wel een beetje van onze reis door de Ring of Kerry kon gaan genieten…
