Ik open mijn ogen. Het was 9.25u. Peter is zijn rugzak druk aan het inpakken. “Hey good morning!”, zeg ik. “Good morning. I am leaving in 30 minutes.” Huh? Dat was volgens mij gisteren nog niet de bedoeling om zo vroeg weg te gaan. Waar komt deze haast in één keer vandaan? Ik sta op, ga naar de badkamer en kleed me gauw om. Peter was al naar beneden. Loïc en Miranda waren ook al beneden. Tjee, hoe zou deze dag eruit komen te zien, nu 2 van de 6 vertrokken? En eigenlijk van de 4, want Nico en Monty trokken meestal hun eigen plan. Oja, vandaag zouden we naar Dingle gaan!
Een wat bedrukte ochtend
Ik liep de trap met het donkerrode tapijt af, kwam zoals gewoonlijk de 3 hondjes weer tegen die zich nergens wat van aantrekken terwijl ze daar in hun mandje en koffertje liggen op de trap, loop de keuken in, pak mijn mok, vul ‘m met heet water uit de grote warmwaterhoudappaat, pak een mes en theelepel en ga het eet-/leesgedeelte in. Miranda en Peter zaten daar, Loïc… geen idee. Miranda was druk aan het uitzoeken om hoe laat ze de bus naar Cork zou pakken en Peter was vooral aan het twijfelen of hij nu wel zo vroeg naar Galway moest gaan..
Ik pakte mijn schaaltje om met yoghurt, suiker en chocolade loops te vullen, schenk een glas jus d’orange in, deed 2 sneetjes brood in de toaster en pakte een theezakje met pepermuntsmaak. Zo, ik ben er klaar voor. “I don’t think I should go now immediately”, zei Peter. “Well, I also don’t understand why you want to go that fast.” “I just thought about it last night, but I’ve changed my mind. I will get my next bus arond 12.00 o’clock.” “Ok, that is better!”
Miranda voelde zich weer een stuk beter en was blij dat ze een goede nachtrust had gehad. Ook zij was er helemaal klaar voor. Loïc kwam even later via de achtertuin binnen en had zijn vriend in de tussentijd gebeld. De sfeer was enigszins bedrukt, omdat er nu een soort van ‘scheur’ in onze groep en de hele sfeer eromheem ontstond. Vooral Peter had het niet makkelijk. “I will meet people again of course, but I’m sure not like you guys!”
Daar gaan ze... so sad...
Ik eet mijn ontbijt rustig op en doe de afwas erna. We besluiten met z’n allen naar de huiskamer te gaan om nog één keer een latte of koffie te drinken van de Coffee Shack van het hostel. Ik besloot ook mijn laptop te halen om wat reisverhalen te schrijven. Loïc hield zijn reisavonturen ook bij en ging ook zijn laptop halen. Er was gelukkig verder niemand in de huiskamer en konden lekker met z’n viertjes het laatste uurtje met elkaar doorbrengen. Wat zeg ik… laatste half uurtje. Tja, het was een raar gevoel. We werden geconfronteerd met een backpackersgevoel die behalve zijn leuke en avontuurlijke kanten, ook de mindere kanten heeft, zoals het afscheid nemen van elkaar. Vaak is dat geen probleem, omdat het gewoon leuk was. Soms is het erg lastig, omdat het bijzonder leuk was. In dit geval ‘magisch leuk’.
Het half uur vliegt natuurlijk voorbij. En het moment is er al snel dat we echt afscheid van elkaar moeten nemen. Peter en Miranda hadden hun rugzakken al beneden bij de trap bij de receptie gezet. Loïc en ik liepen met ze mee naar de trap. We geven elkaar een omhelzing, wensen ze veel plezier en een goede reis en natuurlijk: “We’ll keep in touch!” Daar gaan de rugzakken. Hop, op de rug van Miranda en op die van Peter. Het vertrek voor de verdere reis van ze is begonnen. We lopen naar buiten met ze en nemen nog één keer afscheid en gaan ieder hun eigen weg. Miranda kijkt niet meer om. Peter draait zich een paar keer om en we zwaaien ‘m zo lang mogelijk uit, todat hij uiteindelijk uit zicht is…,
“So sad”, zegt Loïc en we gaan terug de huiskamer binnen.
Rustig reisverhalen schrijven in de huiskamer
We beginnen allebei rustig ons reisverhaal te schrijven en hebben het er ondertussen over wat we gaan doen. We hadden het gisteren al erover gehad dat we naar Dingle zouden gaan om de traditionele Ierse muziek en dans te zien en misschien nog wat mooie wandelingen te maken langs de kust en de vuurtoren. Loïc is wel erg moe door afgelopen nacht, maar dit is echt onze laatste dag om nog van alles te ondernemen. Morgen is mijn laatste dag en dan wilde ik eigenlijk alleen nog maar in en rond Killarney zijn en wat leuke souvenirtjes kopen. “Ok, we do that, just let us write our stories and then we will go later this afternoon to see the dancing tonight”, zei Loïc. En zo geschiedde. We zaten lekker in de heerlijke ouderwetse fauteuils met lekkere muziek op de achtergrond en met onze latte en koffie. Even een beetje rust.
Na ongeveer 2 uur besloot ik niet verder te schrijven, want er komt toch wel veel bij kijken om rekening te houden met allerlei blog-regels, de foto’s te selecteren, titel en koppen te bedenken, SEO-beleid te volgen… Jajaja, ik schrijf niet zomaar! We gingen naar boven, pakten onze kleine rugzakken en gingen naar mijn auto. Eindelijk weer mijn gehuurde auto gebruiken! Hahaha, het zou toch niet moeten gebeuren dat al die ellende van de autohuur bijna voor niets was geweest!
Het strand op met de auto
We hadden nog wat koekjes, Franse cakejes en pannekoekjes bij ons, dus we konden gelijk door naar Dingle rijden, een rit van ongeveer 1 uur en 20 minuten naar een ander schiereiland en ook onderdeel van de Wild Atlantic Way. Dingle heeft eigenlijk heel veel te bieden, maar daar zijn wij zeker niet aan toe gekomen. Onze missie was vooral: Ierse dans, muziek en zang!
Het was weer een prachtige route over de bergweggetjes, maar gelukkig niet zo steil als wat we eerder hadden gereden naar de Cliffs of Kerry waarbij toen enigszins paniek bij mij toesloeg. Natuurlijk hebben we onderweg wat foto’s gemaakt en toen we een stuk tegenkwamen waarbij we het strand met de auto op konden gaan, heb ik dat maar mooi gedaan. Zooo, wat een wind! Een heel stevige wind, maar ook wel weer erg gaaf om daar zo te staan. De deur van de auto aan mijn kant kreeg ik bijna niet open, omdat de wind er zo hard tegenin ging. Er waren nog twee andere mensen, maar verder was er niemand. Het was inmiddels 15.00u geweest en ik had geen idee hoe ver het nog was.
“Ok, let’s go!” Loïc stapte in en ik had echt zin om even te crossen over dat strand met m’n Mitsubishi. “Yiiiiiiiihaaaa!”, riep ik uit en zette mijn voet op het gas en maakte wat scherpe bochten. “Yvette, Yvette, please don’t do that”, lachte Loïc. En zo reden we weer terug de weg op.
Chagrijnige barman en leesbril nummer 9 kopen...
Rond een uur of 16.00u kwamen we dan eindelijk aan in Dingle. We parkeerden onze auto op een parkeerplaats en het viel me op dat de parkeerkosten hier nog redelijk zijn. Redelijk als in schappelijk. Je betaalt voor de hele dag ongeveer €5. En aangezien we vrij laat waren, hoefden we maar €1,50 te betalen tot 18.00u. Nou, dat vind ik een zeer vriendelijke prijs en betaal ik dan ook graag!
We liepen het dorpje in en constateerden dat het aardig ‘doods’ was. We stopten bij een pub waar op een straatbord stond aangegeven dat de er live muziek en dans was. En toevallig deze avond werd er opgetreden door David Geany die al 5x wereldkampioen was geworden voor Ierse dans. We gingen even naar binnen om meer informatie te vragen. Nou, gezellige barman. “You can get all the information outside on the board”, reageerde hij toen ik vroeg of er kosten bij komen kijken. Tjongejonge, hij heeft er echt zin in. Maar ik vroeg nog even door, want ik heb geen zin om voor deze pub straks te staan waarvan de kaartjes uitverkocht zijn ofzo. “So it doesn’t cost anything?” “I suppose people drink when they’re here, isn’t it?” “Ok, thanks” en we liepen weg. Wat een vriendelijke vent… not… Chagrijn!
Ik constateerde ook in de kroeg toen ik het een en ander wilde lezen zo rond me heen dat ik mijn leesbril was vergeten. Nondedju! Weer een leesbril kopen! Ik denk wel de 9de! We liepen even een andere kroeg binnen waar ik vroeg waar hier een supermarkt of iets was waar ik een leesbril kon kopen. Ze wezen ons de weg en gelukkig was het maar een paar 100 meter lopen. Het is dan wel de 9de, maar je komt er pas achter hoeveel je de hele dag wat leest of iets van dichtbij bekijkt als het niet lukt! Dus dan maar een 9de bril kopen!
Beetje slenteren door de straatjes
We gingen verder met het ontdekken van Dingle, maar kwamen er al gauw achter dat het echt heel klein was. We liepen een straatje in en ook weer na een paar minuten uit… Volgende straatje en volgende straatje…overal kleine winkeltjes en pubs. “Heeey”, riep Loïc en omhelsde een meisje waarmee hij in het Frans begon te kletsen. Het was een meisje die hij in een ander hostel was tegengekomen in Cork. Ik vind het zo leuk om dat Frans te horen, hè! Ik ben gek op talen. Op de middelbare school heb ik 5 jaar Frans gehad, dus ik begrijp het enigszins. Maar als ik het echt wil kunnen spreken, heb ik nog veel te oefenen. Loïc vroeg mij wel vaak wat een woord in het Engels was als hij het alleen in het Frans kende. Dus een beetje ‘tolk’ was ik af en toe wel grappig genoeg!
We liepen verder door de straatjes, terwijl het Franse meisje weer terugging naar haar hostel in Dingle. Dingle was namelijk wel een populair backpackersdorpje. Maar waarschijnlijk door onze moeheid en omdat de anderen er niet bij waren, waren we wel een beetje down. We liepen richting een haventje en zagen een toeristenbureau. We liepen naar binnen, terwijl ze eigenlijk gingen sluiten. Het was 17.00u geweest. Toch kwamen ze nog met enkele ideeën, zoals de wandelroute naar de vuurtoren en een bergpas die we konden bewandelen. Maar ook zij zeiden dat het wel wat laat was.
Weer een Française?
We liepen weer naar buiten en ik maakte nog wat foto’s van het haventje en de kleurige huizen eromheen. Ook hier waren dus kleurige huizen. Hierna besloten we maar een pub in te gaan om wat te eten en te drinken. We waren bijna de enigen in de pub, maar het was wel weer gezellig. De bediening is overigens niet altijd zo gezellig is me in de laatste dagen wel opgevallen. Dat had ik toch niet gedacht. Vrij serieus en ja, hoe zeg je het? Niet gezellig, niet klantvriendelijk. Op een gegeven moment dacht Loïc te horen dat een serversteer Frans was. “Noooo, I think that is that Irish accent.” “No, no, no, I am sure she is French! Shall I ask her?” “Yes, you can do that.”
Het juiste moment kwam niet helemaal en we gingen lekker ons Ierse eten opeten: Irish fish and chips voor Loïc en Irish beef stew voor mij. Daarnaast een Guinness en een Bulmer’s cider. Nou, die cider is niet aan te raden. Echt niet lekker. Het was verder leuk en gezellig als altijd en we besloten terug te gaan naar die pub waar die wereldkampioen zou optreden. We dachten dat hij om 18.00 of 19.00 zou starten.
We rekenden af bij de waarschijnlijk-is-zij-française-serveerster en toen Loïc erover begon tegen haar… jawel, hoor! Er werd gelachen en meteen omgeschakeld in Frans! Hahaha, was leuk om te zien! De vrouw was ook van Bretagne en ze had besloten om samen met haar man hierheen te emigreren. Pas sinds ik Loïc ken weet ik dat Bretagne en Ierland dus veel op elkaar lijken in landschap, muziek en dans. Tjeetje, dat ik dat niet wist! Hahaha! Hij informeerde bij haar ook over die pub met die Ierse kampioen. Zij wist dat de eigenaar niet de meest vriendelijke was, maar ze wist niet of het echt waar was dat er een wereldkampioen kwam optreden. Nou ja, we gaan het vanzelf zien. We betaalden en gingen er maar naartoe.
De verlaten kroeg en de jonge barman die geen idee had wat alcohol is
We lazen het bord op straat bij het café nog maar eens goed en… om 21.00u zou hij pas optreden. Oh my. Daarna moesten we nog langer dan een uur terugrijden. Maar dit was toch echt waar we voor kwamen. Tja, dan maar de tijd doorbrengen in een andere kroeg. We liepen een paar deuren verder en gingen daar naar binnen. Er zaten 2 mensen en we keken een beetje rond. De mensen stapten op een gegeven moment op en toen waren we de enigen. Een beetje verlaten kroeg was het wel. Het was wat donker en verlicht met wat schemerige lampen. De open haard brandde en hoewel we alleen waren, had het ook wel weer wat.
“What would you like to drink?”, vroeg de nog erg jonge jongen achter de bar. We bestelden maar een pint Guinness en een halve Cider. Ik was zo moe en ik was degene die moest rijden, dus het leek me niet verstandig dat ik aan de alcohol ging. Voor de zekerheid vroeg ik: “How much alcohol percentage is in the cider?” De jongen dacht na en zei: “I don’t really know but I think 17%” waarop ik meteen reageerde: “That is impossible!” en tegelijkertijd dacht ik “Hoe is het mogelijk dat je als barman geen percentages weet! Sterker je hebt geen idee van welk percentage dan ook, want 17% is echt veel te veel!” Ik kletste erover met Loïc en die had zelfs 70% verstaan.
De barjongen besloot het op te zoeken op internet op zijn telefoon…. “Oh, it is only 4%. I was way off!” Ik zei dat het prima was om een halve pint cider te nemen. “Ok.” Hij wilde tappen: “Oh, sorry, there’s no cider left in the tap.” Vervolgens kwam hij met wat alternatieven aan die ik niet wilde, waarop hij besloot om te kijken of hij bij een andere bar wat kon halen.
“Loïc, come on! Let’s go! Let’s just run away! What is this? My goodness!” Daar stonden we dan in een lege pub, met een jongen achter de bar die geen idee had van alcohol en ook nog een lege tap had. Ze moeten dan wel tekorte aan personeel hebben om met zo iemand te werken! Lekker voor je kroeg als je kroegeigenaar bent! Even later kwam hij terug. “I managed to switch the keg for the first time in my life!”, zei hij trots. “So here is your cider.” Nee, dat meen je, dacht ik. Heeft hij wel de juiste fust gebruikt, zit er geen rotzooi in? Weet ik veel. Ik vond het maar niks. Maar ja, we betaalden en gingen ergens zitten.
Ierse folklore
We zaten er ongeveer een half uur en in dat half uur kwamen er steeds vrouwen binnen van 50/60/70 jaar oud. Ze liepen allemaal door naar achter. We besloten maar eens een kijkje te nemen en kwamen erachter dat er ook hier weer een groot gangenstelsel met ruimtes en steeds weer een andere bar was met nu in één van die ruimtes met bar een Ierse dansles was. “Where are the men?”, vroeg ik de danslerares. “That’s what we wonder too!” Ze vroeg of we mee wilden doen, maar zei gelijk dat het misschien beter was om eerst te kijken. Het was een Ierse folklore groepsdans, zoals je dat – in mijn beeld – in het begin van 1900 zag. Gezellige, vrolijke muziek, met elkaar dansen in de groep in allerlei figuren waarbij het voetenwerk het belangrijkste is. Huppelend, vrolijk. Leuk om te zien en… gemoedelijk!
We hebben bijna anderhalf uur gekeken, hebben nog een rondje gemaakt en gefilmd van ook weer deze ‘secret village’ en toen het 20.30u was, zijn we naar de pub met de wereldkampioen gegaan.
De sfeer en energie stijgt
Het was goed druk in die pub en er zat een heel leuk tweetal muzikanten die echt Ierse pubmuziek speelden. De ene met een gitaar en de andere met een Ierse fluit. De sfeer was heel anders dan de vorige kroeg. Hier kwamen we voor! We bestelden allebei weer hetzelfde drinken en zongen mee daar waar we konden. We stonden helemaal voor aan, daar waar ook de dansen zou komen optreden. De energie was in één keer optimaal! De muziekanten wisten iedereen in de pub goed erbij te betrekken met verhalen tussendoor die sloegen op de tekst van de liedjes die ze zongen. Het gaat vaak bij Ierse muziek om liefde, whiskey en drank in het algemeen en alles wat het met je doet. Vaak wordt dit op een hilarische manier overgebracht, waardoor levensgebeurtenissen met humor worden bezongen.
Ze probeerden aan te sluiten met hun liedjes op het internationale gezelschap, want er waren mensen uit de hele wereld! Deze pub was toch echt populair bij de toerist!
Het was inmiddels bijna 22.00u en we vroegen ons toch wel af waar die danser bleef. Op een gegeven moment werd er een vierkante meter houten plaat op de grond voor ons gelegd, werd de fooienpot neergezet en een digitaal betaalapparaatje op een tafeltje daarnaast en wisten we dat het niet meer lang zou duren…
Snelheid, souplesse en uitstraling!
Net iets na 22.00u werd hij aangekondigd en kwam hij vanuit de keuken naar de houten plaat en zette zijn eerste dans in. Het Iers-keltische dansen heeft alles met tapdansen en snelheid te maken en wat we hier zagen was echt ongelooflijk geweldig! Zo! Wat een snelheid, wat een souplesse en wat een uitstraling had deze danser!! Het bleek ook nog eens zo te zijn dat hij net serveerde aan de tafeltjes waar mensen nog zaten te eten!
Na een paar minuten pakte hij de microfoon waarbij hij iedereen welkom heette. Man, man, man wat een geweldig levendige uitstraling had deze jongen! Hij had het publiek zo mee! Het was niet alleen zijn dans, maar ook zijn hele manier van entertainen. Het praten tegen en met het publiek, het zeer ad rem reageren op mensen die iets doen of zeggen, waarbij iedereen weer in lachen uitbarst! Dit is ook weer zo’n moment waar je bij moet zijn. De sfeer, de mensen, het klappen, het zingen, het lachen, de hele energie die daardoor ontstaat: amaaaaaaaaaaaaaazing! Zo wist hij ook alleen de mannen te laten zingen, daarna de vrouwen en het opvallend lachwekkende contrast daarin te laten voelen. Hij wist een vrouw uit het publiek te halen die hij vroeg om uit zichzelf een Ierse dans te doen en haar benen zo hoog mogelijk op te laten werpen en…
Daarna was er een man aan de beurt…
Loïc on stage with David Geaney!
“Point at me, Yvette, so he can see I want to come to the stage!”, zei Loïc met duidelijk heel veel zin om voor het publiek te staan. Ik wees op Loïc en riep naar de dansen: “Here! Here! Here!” Hij hoorde mij en haalde Loïc naar voren! Ik had mijn videocamera al een tijdje draaien, dus was er helemaal klaar voor om dit er allemaal goed op te zetten (zie David Geaney – Dingle Pub). Ik heb hier verder geen foto’s van, alleen een video!
“What’s your name?” “Loïc” “Say that again?” “Just say Louis.””Ok, Louis, where you’re from?” “France” “Ok, France, are there any other people from France out here?… No? Ok Louis, seems to be you can dance as crazy as you like, because nobody knows you around here!” Meteen weer veel gelach en zo begon het.
Het Ierse Engels is niet makkelijk te verstaan en al zeker niet door iemand die niet heel goed Engels verstaat. Dat had de danser – die echt 5x wereldkampioen is geweest en David Geaney heet – al gauw door en daar haakte hij dan ook weer op in door hem een vraag te stellen en meteen te zeggen: “Don’t worry, you don’t have a clue what I’m saying, so just follow me.” Weer veel gelach natuurlijk en Loïc keek me echt zo aan van “wat zegt hij allemaal?” Dit zag David ook weer, waarop hij tegen het publiek zei: “You see, he’s just wondering what I’m saying!”
David deed eerst langzaam wat pasjes die Loïc na moest doen en al snel begonnen de 2 muzikanten de muziek in te zetten. Loïc had niet door dat hij pas moest beginnen als David begon, dus begon de dans al in te zetten. David viel in en op een gegeven moment dansen ze nog exact hetzelfde ook. Het was werkelijk waar geweldig om te zien!! David zei ook:”You’re even good at it!” en moest er hartelijk bij lachen.
Hij bedankte Loïc, zei tegen het publiek dat Loïc het vanaf morgen zou overnemen en onder een luid applaus ging Loïc het podium af.
De dag die een beetje ‘down’ begon, is geëindigd in een absolute ‘high’! Het had leuk geweest als Loïc David achteraf nog had kunnen spreken, maar toen David volledig bezweet ook afscheid nam van het publiek hebben we nog zo’n 20 minuten op ‘m gewacht, maar helaas…
Het was inmiddels tegen 23.00u en we hadden nog een serieuze rit te rijden en zijn daarom maar gegaan.
Onderweg zijn we wederom het strand op gereden, hebben we gepobeerd foto’s van de maan te maken en zijn we vervolgens doorgereden, terug naar Killarney waar we om 0.30u aankwamen. In de huiskamer waren Nico, Monty en nog iemand met wie ze een tour hadden gehad en die wegging.
We gingen hierna ook gelijk naar bed. Echt slapen. Morgen is het mijn laatste dag…