Killarney is een uitvalshoek naar allerlei prachtige gebieden , zoals het Killarney National Park. Het is hier vooral een mooie locatie om van de bergen en meren te genieten en hopelijk ook Ierse traditionele muziek. Het Black Sheep Hostel is een heel gemoedelijk en schoon hostel voor jong en oud, maar de medewerkers zijn niet echt ‘warm’. Ze doen hun ding, leggen alles uit, maar daarna zien ze je eigenlijk niet meer. Ik heb de eerste 2 dagen in de kamer ‘India’ geslapen op het bovenste bed. Het was een goeie hoogtevreeesoefening en heb ondanks dat gelukkig goed geslapen.
Nadat ik mijn eerste blog had geschreven, heb ik een fiets gehuurd en ben ik naar het Killarney National Park gefietst. Dit park is maar op zo’n 1 minuut fietsen hier vandaan, maar is een zeer uitgestrekt gebied waar je dagen in kan rondwandelen of fietsen. Aangezien ik ook wat wilde doen met mijn fotografie, heb ik hier alle tijd voor genomen. Ook kan je er met de hop-on-hop-off komen, wat natuurlijk weer een beetje toeristisch is. Maar och, soms is het wel handig.
Auto's, bussen en... paard en wagen
Het was prachtig weer, zonnetje en zo’n 18 graden. Maar het voelt als 22 graden ofzo. De gevoelstemperatuur lijkt hier veel anders dan bij ons in Nederland. In elk geval, een mooie dag om een fiets te huren van het hostel. Het was 29 september, dus bijna oktober en ik verwachtte dus veel regen. Deze kans wilde ik wel aangrijpen om lekker een dagje op de fiets te gaan. Fotocamera mee, wat te eten en drinken en gaan!
De fiets was een beetje krakkemikkig, zeg maar. Het zadel was niet echt stabiel en draaide een beetje of zakte af en toe naar beneden. Nou, ja we zien wel. Ik wilde in elk geval naar Ross castle fietsen en van daaruit verder kijken. Het is even wennen, want het verkeer rijdt rechts! Op de fiets vind ik dat best lastig, zeker omdat ze hier nauwelijks fietspaden hebt. Je komt hier naast auto’s en bussen ook veel paard en wagen tegen. Dat laatste is vooral voor de toeristen bedoeld, maar ziet er hoe dan ook heel gezellig uit.
Het eerste stuk ben ik door het eerste deel van het park gefietst waar het Killarney House & Gardens is. Niet dat ik daar per sé heen wilde, maar een beetje de omgeving verkennen is altijd wel leuk. Ik heb er maar een minuut of 20 gefietst en kwam toen weer uit op de gewone weg.
Ross castle
Het grappige hier is dat alle plaatsnaambordjes en toeristische bordjes om aan te geven waar je heen kan gaan op de eerste plaats in het Gaelic zijn en daaronder in het Engels. Ik heb veel op de stoep gefietst, omdat ik het in Killarney zelf toch een beetje onveilig vond om op de fiets te zijn. Uiteindelijk vond ik de weg naar Ross castle wat maar uit één weg bestond waarbij ik wel gewoon op de weg heb gefietst. Ross castle is maar ongeveer 5 km fietsen, dus dat heb je zo gedaan. Je hoort paardenhoeven achter je aan komen, wat een heel gezellig geluid is. Het is verder vrij stil met af en toe een auto of bus.
Al gauw zag ik Ross castle waar ik mijn fiets heb gezet en ben gaan rondlopen om foto’s te maken natuurlijk. Het kasteel ligt aan het water met de bergen op de achtergrond. Dus je kan hier wel wat schitterende plaatjes maken. Overigens het was pas dagen later dat ik me realiseerde dat het ‘water’ niet een meer is, maar de zee/oceaan! Duh! Hahaha! Het is trouwens echt opvallend dat mensen hier lekker buiten zitten te drinken of wat te eten. Je ziet mensen zelfs met korte broek rondlopen!
Na ongeveer een uur wat rond te hebben gelopen, foto’s te hebben gemaakt en wat gedronken te hebben, ben ik verder gaan fietsen. Ik had geen idee waarheen, maar ik zag op mijn kaart dat ik richting het water (meer/zee) kon fietsen door het bos van het Killarney National Park. Natuurlijk kan je zoveel andere richtingen uit, maar dit leek me wel wat.
Killarney National Park
Ik koos een pad waarmee je al snel in het bos terecht kwam. En niet zomaar een bos. Het is een bos wat je in Nederland niet zomaar ziet. Het is op de eerste plaats echt dichtbebost met bomen. Op de tweede plaats zijn alle bomen bijna helemaal bedekt met mos. Op de derde plaats zie je soort van oerbomen: groot, breed en heel veel vertakkingen. Het is gewoon weelderig. Echt prachtig om te zien!
Al na ongeveer 10 minuten was ik bij het water en heb ik mijn fiets tegen een rotsige muur gezet. Het is fotografietijd! Er kwam net een groep mensen aangelopen langs het water met een gids. De groep bleek vooral uit Oekraïners te bestaan. Ik sprak de gids aan: “Hi, so you’re the guide?” “Well not really the guide, but I come here for over 20 years and I just like to tell people more about the surroundings. I am now with this group of people of the Ukraïne.” Hij vertelde wat over de geschiedenis van dit gebied waar koperdelving plaatsvond. Je kon nog steeds stenen vinden met een blauw-groenige koperkleur of een roestachtige kleur.
De groep liep door en ik heb heerlijk op een rotsblok gezeten om foto’s te maken van de prachtige omgeving van bergen en water. Erg leuk om met mijn camera te experimenteren. Na een half uurtje ben ik weer op de fiets gestapt en heb ik meer van dit stuk van het Killarney National Park bekeken. Er waren allerlei uitkijkpunten en het bos is gewoon echt ongelooflijk mooi. Zoiets zie je in Nederland niet.
Videobellen met.... Rotterdam Erasmus
Ik heb gekozen voor deze 10 dagen om weg te zijn van alles wat ik vind te moeten en om alleen maar dingen te doen die ik leuk vind om te doen. Toch heb ik ervoor gekozen om nog één videogesprek te hebben met studenten van de Erasmus Universiteit van het project I DO. Deze studenten krijgen een extra module aangeboden om non-profitorganisaties te helpen met management, marketing en financiën. Ik wil dit toch zo goed mogelijk met ze doen en daarom het kennismakingsgesprek met het team vanuit Ierland doen. Daarom moest ik om 15.30u weer terug zijn in het hostel… Dus vanaf Killarney National Park terug naar het hostel, fiets inleveren en een plekje zien te vinden om in alle rust een overleg via videobellen te hebben.
Dat was toch wel een uitdaging… Op de kamer? Niet handig. In de eet-/spelletjesruimte? Niet handig. In de achtertuin? Niet handig. In de huiskamer? Niet handig. Shit… Dan maar op de gang. Niet handig, maar het beste van alle andere niet handige plekken. Na wat geworstel met geluid, is het me toch gelukt om 1,5 uur een goed overleg te hebben. Maar daarna was het toch echt afgelopen met alles wat ik wilde doen voor Kumbatio in deze 10 dagen.
Tijd voor ontspanning, geen deadlines, geen afspraken, geen bepaalde tijden van eten, drinken, slapen. Gewoon alles doen wanneer je er zin in hebt!
Mensen ontmoeten en verhalen delen
Nu in het hostelleven duiken! Contact met mensen zoeken en uitzoeken wat je echt wil zien. De eerste avond was het allemaal nog wat onwennig. Te beginnen met waar alles ligt in de keuken bijvoorbeeld. En wie kent wie? Waar komen mensen vandaan? Je begint hier en daar een klein gesprekje. Deze avond had ik kennis gemaakt met een paar Canadese meiden, een Franse jongen en een Duits jong stel. Allemaal tussen de 25-30 jaar oud. Ik wilde eigenlijk deze avond al een keertje de kroeg in om een Iers optreden te zien en natuurlijk een Guinness te drinken.
Helaas had iedereen andere plannen in het hostel zelf. Ik ben deze avond daarom lekker in de woonkamer met open haard gaan kletsen met Tobias, de Duitse jongen van het koppel. We raakten in gesprek en uiteindelijk haakte een Amerikaanse man aan van een jaartje of 72. Zo zie je maar weer, echt jong en oud door elkaar heen als een soort van reizigersfamilie. Iedereen komt en gaat weer. We leren steeds weer van elkaar door het leven in een bepaald land, familie en persoonlijke keuzes. Het viel mij vooral op dat bijvoorbeeld deze man het een en ander vertelde over zijn opvoeding en normen en waarden en dat die Duitse jongen dat ook deed.
Het delen van de dingen uit je opvoeding vind die ik dus moeilijk vind om te delen met anderen. Puur uit loyaliteit. Maar van de andere kant word ik steeds weer zo geïnspireerd door verhalen van mensen. Dus ik hoop dat ik dat bij mezelf met deze reis weer meer weet/durf te doorbreken. Reizen en ontmoeten… je wordt er vooral wijzer van…