Welkom in Kenia! Heeeeeerlijk! Heeeerlijk! Wat heb ik lekker geslapen! Zo’n 9 uur tot 8.00u! Mijn eerste echte dag in Kenia is begonnen. En daar word ik dan ook meteen mee geconfronteerd: geen water in huis! Ik woon hier namelijk altijd in mijn eigen huisje waar het hele jaar door Florence, met nu haar laatste inwonende dochter, woont. Florence is de eerste huismoeder van Kiota sinds 2012. Als ik dat zo opschrijf, realiseer ik me dat ik alweer 10 jaar, nee, wat zeg, ik bijna 12 jaar verder ben sinds we gestart zijn met Kiota en 14 jaar sinds de start van Kumbatio. Pfffff….
Geen water door achterstallige betaling?
“Oh, there’s no water again?”, vroeg ik aan Florence. Het gebeurt namelijk vaker dat er geen water is voor een paar dagen, maar dan kunnen we water uit de grote watertank halen met jerrycans en allerlei waterflessen en kleine tanks. “Well, no, this time we have no water since December, because several of us didn’t pay the water company. It was me and two others (er staan 4 huizen op dit kleine terrein). I have paid mine, but now there’s someone who hasn’t paid. Because of that they have disconnected the water.”
Met enige verbazing luisterde ik naar haar verhaal en vroeg haar of ze al met de buren had gesproken. Het is toch een beetje raar dat anderen geen water hebben, vanwege achterstallige betalingen van iemand anders. Maar ze vond dat ze als volwassenen hun eigen verantwoordelijkheid moesten pakken… De huiseigenaar was er bij betrokken geweest blijkbaar en die was boos geworden, omdat hij geen zin had in al dit gedoe. Ze moesten het zelf maar oplossen. Welkom in Kenia 🙂
Hm, lekker dan… Een oplossing kan dus nog lang op zich laten wachten. Ik vertelde haar dat ik het gesprek wel aan zou gaan, zodat we het op zouden lossen. Vervolgens ben ik met een emmer water het douchehok ingegaan om me op te frissen. Daarna wilde ik lekker naar Kiota.
Kleine, volwassen Kennedy?
Rond 11.00u was ik in Kiota waar ik enkele nieuwe kinderen zag die niet naar school waren gegaan ofwel omdat ze te jong zijn (jonger dan 4) ofwel omdat het hele registratie-proces voor onze voogdij in Kiota en het traceren van de familie nog niet rond was. Met wat onwennige ogen keken ze me aan, omdat ze me nog nooit eerder gezien hadden. Ik begin wat Swahili met ze te kletsen en met verbazing keken ze me aan dat ik hun taal aardig spreek. Daarmee is het ijs wel snel gebroken!
De kleine Kennedy die er vorig jaar ook al was, kwam nog met grappige, wijze opmerkingen waardoor hij net een klein volwassen mensje is van 4 jaar oud. Later begreep ik dat hij van een zeer destructieve achtergrond komt, waarbij zijn moeder haar kinderen steeds verlaat. Ze zijn met z’n vijven thuis en de oudsten (zo rond de 14 jaar) proberert steeds te zorgen voor het overleven van de jongste (een baby) door het mengen van meel in koud water en de baby daarmee te voeden… Kennedy heeft dus heel veel te verwerken, want moeder is er nooit voor ze en… de andere broers en zussen zijn thuis en hij zit in Kiota.
Visie Kiota niet bekend?
Ik ging naar boven naar het provisorische kantoortje waar ik onze social workers Leaky, Lilian en Mary samen met onze manager Herman aantrof. Zoals altijd werd ik hartelijk en enthousiast omhelst en welkom geheten. Op maandag is er meestal een stafvergadering met de huismoeders erbij en daarom gingen we weer naar beneden naar de ruimte waar gegeten, gespeeld en huiswerk gemaakt wordt. We hebben enorm veel besproken, zodat we weer op een lijn lagen (Kumbatio Kenya en Kumbatio Nederland).
Ik kwam er op een gegeven moment wel achter dat de visie van Kiota toch niet bekend was. De visie waar we zo vaak, jarenlang, over hebben gesproken, gediscussieerd en gebrainstormd, waar we afgelopen mei/juni regelmatig op zijn teruggekomen door het op het whiteboard in het kantoortje te zetten…. Om het nog beter te laten landen en iedere bezoeker in Kiota duidelijk te maken waar we voor staan, had ik in juni afgelopen jaar op een wit A2 papier de visie met grote letters op de muur geplakt… Deze was inmiddels gescheurd… en niet bekend…
Echt… Welkom in Kenia 😉
Een bord met spaghetti
Om dit na te gaan heb ik ze allemaal een stuk papier gegeven waar ze de visie van Kiota volgens hen liet opschrijven en ze het één voor één moesten uitspreken. Het was een bord-met-spaghetti, zeg maar. De een zag het zus en de ander zo. Een we-werken-graag-voor-de-kinderen-maar-hoe-wat-en-waarom-weten-we-niet-precies-visie.
Vervolgens heb ik de visie duidelijk uitgesproken en gezegd dat ik de visie opnieuw ga opschrijven op een nieuw stuk papier… Ook zou ik ieder van hen regelmatig de visie op laten zeggen, zodat ze bij alle beslissingen die ze maken stil staan bij: “Is deze beslissing in lijn met de visie?”
Wat de visie dan precies is? Zie op een foto hieronder! 🙂
En zo waren we bijna 5 uur lang in een niet gepland overleg. Maar… we hebben wat bereikt!
Warme yoghurt als ontbijt
Na het overleg ben ik samen met Herman naar Thika-Town gegaan om even flink boodschappen in te slaan bij een grote supermarkt. Helaas hebben we geen ijskast in mijn huis. Heerlijke koude dranken zit er dus niet in, tenzij ik ze ter plekke opdrink. Wel koop ik yoghurt voor mijn ontbijt in. Deze is dan weliswaar warm, maar daar doe ik het dan maar mee. In de yoghurt gaan muesli/cruesli en die is toch aardig duur hier, omdat het een produkt is dat niet echt Keniaans is en eigenlijk alleen maar te koop is in dit soort supermarkten. Ach ja, ik doe het er maar mee! Het is mijn ontbijt zoals ik in Nederland gewend ben… tenminste… dan wel met koude yoghurt.
Aardappelkroketten
Hierna zijn we naar Pete’s Caffee gegaan naast deze supermarkt. Iets wat ik vorig jaar al wilde doen, omdat ze daar lekkere latte macchiatto zouden hebben. Nu maar eens echt uitproberen. Ze bieden meer aan dan dat ik dacht! Het ziet er ook allemaal binnen en buiten goed uit! Hier kan ik me wel vermaken, zeker omdat ik hier kan werken en op wifi kan! Dit wordt mijn plekje! Welkom in Kenia! 🙂
En wat er onder andere op het menu stond, waren ‘potato croquettes’. Nou, die wilde ik wel eens uitproberen! We hadden een portie besteld en na een minuut of 20 kwamen ze met vier grote aardappelkroketten aan. En lekker, jongen! We belden Kamau, een gezamenlijke vriend van ons die taxi-chauffeur is en een goeie onderhandelaar en netwerker, om ook gezellig even bij te kletsen. Het was hartstikke leuk om elkaar weer te zien, maar we waren alledrie toch wel erg moe en gingen rond een uur of 22.00u weer naar huis.
Florence had nog eten gemaakt voor mij en haar dochter. Het werd dus een beetje laat met eten waar ik die nacht ook wel wat last van had. Morgen maar wat vroeger eten of wat later naar bed. Hoewel dat laatste niet verstandig is.
Morgen staat een districts-netwerk-overleg op het programma over weeshuizen/kindertehuizen met de districtsoverheid. Ik ben heel erg benieuwd!
