Het is alweer 3 maanden geleden dat ik mijn baan heb opgezegd. Het was een keuze waar ik jaren over heb gedaan. Daar heb ik al wat over geschreven in mijn blogtekst “Eindelijk mijn keuze gemaakt”. Ik wist wat ik niet wilde en ik wist ook wat ik wel wilde: ik wilde niet ergens werken waar mijn persoonlijke ontwikkeling niet werd uitgedaagd om me te ontwikkelen in een richting die ik wilde. Wat ik dan wel wilde en wil? Iets betekenen voor anderen op deze wereld, met name voor kinderen.
Een uitdaging is het geworden. Dat wist ik van tevoren. De uitdaging ligt ‘m in het mezelf laten zien: wie ben ik en waar sta ik voor. En blijven staan, ongeacht wat een ander ervan vindt. Voor mij is dat een enorme uitdaging. En voor degenen die me (denken te) kennen: nee, ik doe niet wat ik wil, ik doe wat ik denk dat een ander van mij verwacht. “Ja, maar Yvette, je bent altijd zo uitgesproken en je gaat overal naartoe op deze wereld!”
Ja, dat is een houding, mijn gedrag om niet ontdekt te worden dat ik eigenlijk niet doe wat ik wil. Snap je? Maakt niet uit, het is ook ingewikkeld!
Heb je wel eens een bloem bekeken?
Het feit dat ik uiteindelijk de knoop heb doorgehakt, is iets wat gegroeid is door heel, heel, heel veel na te denken over mezelf, over het leven, over de wereld, over de natuur en tijdens mijn reizen. Het nadenken over mezelf ging vooral over waar ik vandaan kom, uit wat voor soort gezin en wat dat met me gedaan heeft. Het nadenken over het leven gaat vooral over het zien van zoveel ellende op deze wereld en waar dat dan weer allemaal vandaan komt. Het nadenken over de wereld, die ik zie als moeder aarde, en die we gewoon met z’n allen vrolijk aan het vernietigen zijn.
Ok, misschien niet vrolijk, maar in elk geval grotendeels onbewust. Het zou toch wat zijn als we het bewust doen. Maar wie weet zijn er ook genoeg mensen die het bewust doen. Mensen die niets om anderen en de natuur geven. Voor mij ongelooflijk, want de natuur is een prachtig fenomeen op deze wereld. Heb je wel eens een bloem echt bekeken? Niet gezien, maar echt bekeken?
Een strijd in jezelf uit zich door een strijd in de mensen om je heen
De strijd die we overal om ons heen zien, is een uiting van een strijd tegen jezelf. Denk maar eens na: jij in je gelukkige momenten, kan alles veel beter hebben dan wanneer je in een periode van frustratie of verdriet of boosheid zit. Je gaat bijvoorbeeld niet zo snel tekeer tegen je buurman, omdat hij de muziek wat hard heeft staan, terwijl je lekker in je vel zit. Maar wanneer je niet lekker in je vel zit, heb je veel sneller de neiging om er iets van te zeggen of je er minimaal aan te ergeren. Het is maar een voorbeeld natuurlijk.
Je begrijpt vast wat ik bedoel. Ook ik heb zo af en toe strijd met mensen om me heen, waarschijnlijk net als zovelen. Op zich niets vreemd. Wat ik daarbij wel ontdekt heb, is dat ik vaak strijd als ik het gevoel heb dat iemand mijn wereld aanvalt. Mijn binnenwereld. Daarover nadenkende, besef ik dat dit een overlevingsmechanisme is. Hoe dat in elkaar zit? Daar ben ik al jaren mee bezig om dat op een rijtje te krijgen, dus helaas in deze blogtekst, ga je dat niet lezen!
In je comfortzone blijven hangen, voelt niet goed!
Je hoort het vaak: “Hij blijft lekker hangen waar die is, want dat voelt vertrouwd en bekend. Heerlijk in de comfortzone.” Maar oh, oh, oh, wat krijg ik daar de kriebels van. Het voelt namelijk helemaal niet goed om in je comfortzone te blijven hangen. Tenminste, zo ervaar ik het.
Hoe kan je geen actie ondernemen als je weet dat je ergens niet lekker in je vel zit, niet het beste uit jezelf haalt en veel meer wil doen voor deze wereld? Oh, wacht, dat kan natuurlijk: je wil niet veel meer doen op deze wereld dan je al doet! Ok, je haalt in elk geval niet het beste uit jezelf, laten we het daarop houden. Dat is toch niet goed voor jezelf? Voor jezelf op de eerste plaats. En wat dacht je van de anderen om je heen? Toen ik me realiseerde dat ik mezelf veel en veel tekort deed, al jarenlang, hakte ik dus de knoop door. Wetende dat het niet mee zou vallen…
Moed inspreken
Ik weet niet hoe vaak ik mezelf moed heb ingesproken. Op allerlei manieren: positief, negatief, boos, verdrietig, vol overtuiging, angstig. En dat is allemaal nodig geweest, vooral omdat ik denk dat een ander iets van me verwacht! Ik weet nog dat een psychosociaal therapeut een keer na 6 sessies met oefeningen in de ruimte tegen me zei: “Jij let zo sterk op de ander, dat ik niet meer weet wat ik nog met je moet doen. ” Ok, dan! De uitdaging voor mijn persoonlijke ontwikkeling ligt daarom in het bewandelen van mijn eigen pad en niet die van de ander. Je begrijpt dat dat bij mij net zo’n natuurlijke drang is als slapen, eten, drinken, plassen en poepen. Geef daar maar eens een draai aan!
Tijd en vertrouwen
De vraag of ik al klanten/cliënten heb, raakt mij op een negatieve manier. Niet om de vraag zelf, maar omdat ik denk dat een ander verwacht en zelfs teleurgesteld in mij is dat ik nog geen klanten/clienten heb. Die klanten/cliënten zijn er nog niet. Noch voor mijn coaching/therapie Jouw Gezinspad, noch voor mijn safari’s van Warrior of Life – travels and safaris.
Als ik echt bij mezelf stil sta, weet ik dat het helemaal niets uitmaakt dat dat zo is, want ik wil het op mijn manier doen. En ik weet dat ik tijd nodig heb. Tijd om die stappen buiten mijn comfortzone te zetten. Tijd om in mezelf te geloven. Tijd om vertrouwen te krijgen in iets wat ik al zolang wil. Tijd om in te zien dat ik het mag doen zoals ik het wil en dat dat zelfs het beste werkt. Hoe dat komt dat ik daar veel tijd voor nodig heb? Omdat ik gewend ben dat ik voor mezelf moet vechten, omdat ik geen vertrouwen mee heb gekregen van thuis uit.
In dat vertrouwen zit een heel groot verhaal waar ik iets mee wil in mijn persoonlijke ontwikkeling. Het doorbreken van de cirkel van familie-trauma’s kost heel veel moed… en dus tijd! Als mij dus de vraag wordt gesteld of ik al geld verdien met mijn eigen ondernemingen, zit ik in een strijd: de strijd in mezelf ten op zichte van wat ik denk dat de verwachtingen van anderen zijn en hoeverre ik op mezelf kan vertrouwen. Komt hier niet een stukje eigenwaarde om de hoek kijken? Hm…
Gepantserd gedachtendoolhof
Kan je het nog allemaal volgen? Ook ik kan het soms allemaal niet meer volgen. Schematherapie, dat was iets wat ik 15 jaar geleden dolgraag wilde, maar wat de GGZ niet wilde. “Het kostte teveel tijd en was te intensief.” Maar dat is wat ik juist wilde en nodig had! Helaas, daarvoor in de plaats heb ik 5 jaar groepstherapie gehad, waarvan ik wist dat het me niet veel verder zou helpen. Het heeft vast iets geholpen, maar de kern is niet geraakt. Het is namelijk duidelijk dat ik een sterk gepantserde gedachtendoolhof heb gekweekt waarvan ikzelf nog niet eens de uitgang heb gevonden. Mijn persoonlijke ontwikkeling is nog lang niet af!
De stap om mezelf helemaal op mezelf te werpen, zie ik als een noodzakelijk stap voor mezelf, het leven en de wereld. Niet dat ik de wereld ga verbeteren, maar wel omdat ik daaraan wil bijdragen. En dat kan alleen als je weet waar je voor staat en dat ook uit durft te dragen.
Iedere stap, bewust of onbewust, is er weer eentje vooruit
Als ik terugkijk wat ik in de afgelopen maanden heb gedaan, maar ook in de afgelopen jaren, dan is dat heel wat. Ik zet wel degelijk iedere keer een stapje vooruit op weg in hetgeen ik wil bereiken. Door gesprekken met allerlei mensen, van de “Ik zou dat nooit doen! Je moet toch ergens van leven!?” tot “O, ja, joh, heerlijk toch zo? Ik ben blij dat ik die stap 4 jaar geleden ook heb gezet!”
Door al dat soort gesprekken ga je over heel veel dingen nadenken en afwegen. Natuurlijk doet dat wat met je. Je bent bezig met een geheel nieuw pad zien te vinden en neemt dan soms onbewust een andere afslag of juist bewust. Vooral als ik me teveel mee laat slepen door mijn eigen gedachten die niet helpend zijn, als ik me daar van bewust ben, dan probeer ik me over die drempel te zetten en bewust mezelf het meest helpende pad op te zetten. Keer op keer.
De reis naar mezelf
Nu ik eindelijk ook weer verder ga met deze blog, nee, beter gezegd dat ik eindelijk deze blog oppak waar ik deze voor gemaakt heb, zegt ook heel wat. Waar ik deze blog dan voor gemaakt heb? Om anderen te inspireren. Vooral iedereen die worstelt met zichzelf, het leven en de wereld. Het is niet voor niets dat de titel van deze blog website is “De mysterieuze reis van het leven – ik heb het altijd willen ontrafelen” met als thema’s “Het leven”, “De wereld”, “Natuur” en “Reizen”. Reizen is misschien een vreemde, maar reizen is ook een belangrijk onderdeel van mijn leven. Zowel fysiek over de wereld als mentaal.
Naast mijn reizen over Ierland, Kenia en wellicht later nog andere landen, lees je in deze blog ook over mijn reis naar mezelf en de stap die ik daar nu in heb gezet. Dus wat ik tot nu toe allemaal heb gedaan om Jouw Gezinspad en Warrior of Life Safaris beetje bij beetje in mijn leven te halen? Dat kan je in mijn volgende blog lezen!
Wat zijn je sterke en minder sterke kanten? Krijg inzicht in je sterke kanten en valkuilen.